Als je kinderen het huis uit gaan: moederen op afstand
Het huis uit gaan...
Toen ik als achttienjarige het huis uitging om te studeren in Utrecht, kwam ik in de weekenden altijd thuis.
Bij mijn kinderen is dat anders. Eentje vertrok naar Engeland, eentje naar China en de derde verhuisde naar Montfoort vanwege een baan. Vanuit Engeland en China kom je niet even een weekendje naar huis. En het kind dat naar Montfoort verhuisde heeft daar een appartement met alle voorzieningen.
Dat betekent dat uit huis gaan ook echt uit huis is.
Het ouderlijk nest is een stuk leger geworden. Op dit moment wonen er nog maar twee kinderen thuis.
Het huis uit gaan: Moederen op afstand
Dankzij Whatsapp en Facetime heb ik ondanks de geografische afstand veel contact met mijn uithuizige kinderen. Mijn oudste dochter uit Engeland facetimet bijvoorbeeld graag.
Soms zet ik de smartphone tegen de wand van het aanrecht en dan praten we terwijl ik kook of de was vouw. Dat heeft iets huiselijks, en het is net alsof ze er echt is. En omdat er geen kosten aan verbonden zijn, voel ik geen tijdsdruk.
Het huis uit gaan: Als je kind ver weg is
In de bibliotheek kwam ik het tijdschrift Zin tegen met op de cover de titel: 'Als je kind vertrekt. Zo houd je (goed) contact'. Dat sprak me aan, dus ik nam het tijdschrift mee, benieuwd wat ze zouden zeggen. Het artikel gaat over ouders met kinderen die naar het buitenland zijn vertrokken.
'Fun fact' uit het artikel:
In 2016 verlieten 15.000 18- tot 30-jarigen Nederland voorgoed.
Steeds meer jongeren gaan het land uit om bijvoorbeeld te reizen, elders te werken of te studeren in het buitenland. Ze zien dat als een kans om zich te ontwikkelen en zijn kosmopolitisch ingesteld.
Anne Elzinga, de auteur van het artikel, schrijft dat we het aan onszelf te danken hebben dat onze millennials zo reislustig zijn. De opvoeding, gezinscultuur, het onderwijssysteem: de boodschap was dat kinderen zich moeten kunnen ontwikkelen en ontplooien.
Verlaten ouders oftewel transnationale ouders
In het artikel komt onder andere Monique Nelen aan het woord. Moniques zoon emigreerde naar Japan. Omdat Monique geen informatie kon vinden voor de achterblijvers maakte ze zelf twee sites: kidsoverzee.com en ikblijfachter.nl.
Volgens Monique maak je als ouders een rouwproces door als je kinderen het land verlaten. Vanuit de omgeving hoef je weinig begrip te wachten. Denk aan reacties als:
'Ach, iedereen emigreert,' of 'Hij leeft toch nog?'
Uit Iers onderzoek zou zelfs blijken dat moeders van emigranten mentaal een flinke klap oplopen. Blijkbaar doet een emigratie van je kind nog meer pijn dan als je kind werkloos wordt of gaat scheiden. En volgens Tineke Fokkema, onderzoeker bij het NIDI en bijzonder hoogleraar Ageing, Families and Migration aan de Erasmus Universiteit vervaagt het contact tussen ouders en kinderen na een emigratie. Lekker dan!
Volgens Els Stein blijven familie relaties altijd levend in haar boek De fontein.
Hoe ervaar ik het dat mijn dochter in Engeland woont?
Na het lezen van het artikel in Zin krabde ik me eens achter het oor. Ik vond het nogal zorgelijk, en ook wel een beetje akelig klinken allemaal. Verdrietige ouders die telkens opnieuw pijnlijk afscheid moeten nemen van hun kind...
Het huis gaan: ik vind het wel prima
Mijn eigen ervaring is minder negatief. Sterker nog, ik vind het wel prima dat mijn dochter in Engeland woont. Ze heeft het daar zo enorm naar haar zin, dat ik daar alleen maar blij om ben. Wat wil een moeder nog meer, dan dat het goed gaat met haar kind. Tuurlijk had ik het gezellig gevonden als ze op een afstand woonde, dat ik even bij haar langs zou kunnen gaan. Maar als ik zie hoe goed het met haar gaat in Engeland, dan gaat het ook goed met mij.
Ik weet niet of ik in de toekomst meer zal gaan lijden uit het feit dat mijn dochter in het buitenland woont. Maar op dit moment is het oké.
Mijn conclusie over moederen op afstand als je kind ver weg woont
Moederen op afstand ontstaat automatisch als je kinderen het huis uitgaan. Of ze nou in Nederland blijven of niet. Maar dankzij Whatsapp en Facetime houd je heel makkelijk contact vind ik. Het valt mij in ieder geval enorm mee. Lees ook mijn post Bespiegelingen vanuit een leger wordend nest.
En weet je wat het grote voordeel is van moederen op afstand als je kinderen het huis uit gaan?
Het geeft ruimte aan jezelf als persoon! Het voelt soms net alsof ik onder een steen vandaan kruip.
Ik ben blij met de ruimte die moederen op afstand mij geeft. Als ik daar op dit moment een website over zou moeten beginnen dan zou ik die meerruimtevoormij.nl noemen ; )
Lees ook Alternatieven voor Whatsapp.
Wat zijn jouw ervaringen met moederen op afstand? Zij het als moeder of als dochter?
Wat zou ik blij zijn als ik kon moederen op afstand. Door omstandigheden woont mijn veertigjarige zoon nog steeds bij mij. Hij is niet gelukkig en ik daarom ook niet. Het lijkt me heerlijk te weten dat je kinderen gelukkig zijn, hoe ver ze ook van je af wonen.
Dat klinkt als een lastige situatie Bernadette. Is er uitzicht op verbetering? Zijn er mogelijkheden om het te veranderen?
In de familie hebben wij ook een neefje dat in China woont en ik weet dat zijn moeder het daar heel erg moeilijk mee heeft. Zelf ben ik vorig jaar een kind verloren en de gedachte van 'jouw zoon leeft tenminste nog' speelt wel eens door mijn hoofd, maar dat zeg ik niet tegen haar.
Toen onze zoon nog maar 2 weken overleden was, vertelde ook iemand dat ze het zo moeilijk vond dat haar dochter uit huis ging. De dochter bleef gewoon in Nederland. Toen dacht ik ook 'jouw kind komt nog regelmatig terug naar huis. Die van ons komt nooit meer terug'. Maar ook dat zei ik niet tegen deze vrouw. Maar ik vond het wel heel erg moeilijk dat ze het juist tegen mij vertelde, op het moment dat mijn zoon nog maar 2 weken dood was. Dat vond ik niet zo heel erg tactisch, zeg maar.
Ik kan me je gevoel en gedachte levendig voorstellen mevrouw W.... Woorden schieten tekort als je een kind verliest. Maar weet dat ik met je meevoel!
Wees vooral blij dat je kinderen de vleugels hebben om uit te slaan. Kinderen vliegen uit en dat is mooi en moeilijk tegelijk, maar je hebt je kinderen te leen.
Als ze om een of andere reden niet kunnen uitvliegen of zoals bij Mevrouw W dat hun zoon is overleden is nog veel moeilijker.
Dat zie ik nu ook in. Ik zat in m'n hoofd met 'ik vind het verschrikkelijk, 3 van mijn kinders die al uitgevlogen zijn'. Maar potdorie, wat heb ik eigenlijl te klagen?! Veel sterkte mevrouw W!
Onze zoon van 24 woont nog thuis en is onlangs gestopt met zijn studie. Hij kon door zijn PDD-NOS zijn master niet halen en is helaas hierdoor ook depressief geworden. Hij geeft ook aan dat leven voor hem niet meer hoeft. Gelukkig staat hij nog wel open voor therapie, zoals cognitieve gedragstherapie en behandeling met medicijnen. We voelen ons als ouders vaak verdrietig en heel erg bezorgd over de situatie van onze zoon, ook al hebben we hoop dat de behandelingen toch aan gaan slaan en dat onze zoon toch een fijn leven kan hebben. We steunen hem naar ons beste kunnen.
Ik ben wel benieuwd hoe andere ouders ermee omgaan als het niet goed gaat met hun jong volwassen kinderen. Misschien kun jij daar nog eens over schrijven Nicole?
Ik leef ook mee met mevrouw W. Ik wens haar heel veel sterkte en wijsheid en kracht. Om met dit verlies te leven en er toch ook te zijn voor haar andere zoon.
Wat een zorg Alice! Wat naar dat het leven je zoon zo zwaar en moeilijk valt. Inderdaad fijn dat hij wel open staat voor hulp, maar ik kan me je bezorgdheid levendig voorstellen.
Sterkte!
Ik ben dus als jonge vrouw naar Denemarken geëmigreerd. Al heel lang geleden, toen alles nog per brief ging. Ondanks alles heb ik een goed contact kunnen houden met mijn moeder (en broers en zus). Het contact us alleen anders. Mijn moeder kwam meestal twee keer per jaar hier naar toe en dan bleef ze een hele week. Ze was er dus ook 's avonds en 's nachts en 's morgens vroeg. Dat is meer intensief. Wij gingen ook zeker twee maar jaarlijks naar NL. Later kwamen broers en zussen ook hierheen of ik reisde naar hen en bleef slapen. Al met al is het contact compacter maar gewoon wat anders.
Mijn beide dochters wonen 24 uur verderop (trein, vliegtuig, trein) en zijn daar erg gelukkig! Beter een gelukkig kind verder weg dan een ongelukkig kind dichtbij!
Dat kan eigenlijk zo op een tegeltje Thea!
Daar zie ik wel tegenop, want zoonlief gaat emigreren over een paar jaar. Zelf ben ik al 2x geemigreerd en nu 1x geremigreerd...