Hoe ver ga je om je kind veilig te houden?
In een aflevering van Black Mirror laat een moeder een chip implanteren bij haar dochtertje zodat ze haar altijd terug kan vinden.
Ik vond het een verontrustende aflevering!
Vooral omdat ik de moeder in zekere zin best begreep... Niet weten waar je kind is, is afschuwelijk. Maar hoe ver mag je gaan om je kind veilig te houden?
Waar ligt de grens tussen gezonde bezorgdheid en enge bemoeizucht?
Zelf ben ik nooit verder gegaan dan de standaard maatregelen: een armbandje met naam en adres om de arm doen. Mijn zusjes en ik hadden vroeger zo'n metalen ketting met een naamplaatje en onze adresgegevens. Maar volgens mij droegen we die zelden.
Ik schreef er een post over op Het Moederfront.
Heel Black Mirror is nogal verontrustend, maar niet heel veel bezijden de waarheid met ouders die via een smartphone hun kind volgen en via dat enge ding op middelbare scholen elke scheet van hun kind in een pushbericht krijgen.
Ik ben nogal makkelijk. De jongen fietst alleen naar school. Over een autoweg, 5 kilometer bergop. (terug gelukkig bergaf). Ze lopen in het pikkedonker (met zaklamp) naar de buren, dat is 10 minuten lopen. In NL ben ik de oudste een keer kwijt geweest. Het hele dorp vertelde me al waar ze gezien was maar ik was wel ongerust. Dat is hier een stuk minder: er is minder controle, er zijn minder idioten.
Meer controle, duh. Excuus. Vorige week was de jongen van zijn fiets gevallen, werd door een buurman thuis gebracht. Zulke dingen zijn zo fijn!
Oh heerlijk zoiets Gerlinde! Wat een fijne buurman!
Grappig eigenlijk... want als kind (na de zovele 'ontvoer' verhalen) heb ik altijd gedacht, waarom installeren ze geen chip in elk pasgeboren kind. Een chip dat ze enkel mogen raadplegen als het kind in kwestie al x aantal uren vermist is. Het kind zou dan op 18 jarige leeftijd zelf mogen kiezen of ze die chip laten verwijderen of niet. Klinkt zeer futuristisch he... I KNOW! Ik denk dat ik als kind al iets teveel fantasie had. Haha!
Ik vind het ook best lastig, ik ben erg voorzichtig met mijn kinderen, hield ze altijd in de gaten. Van de week waren er hier in het dorp twee vier jarigen weg, gelukkig zijn snel gevonden, maar dan schrik je je als ouder toch rot. Hier kregen ze als we weg gingen een ketting om.
Wat een schrik inderdaad!