Gewoon even de kop in het zand
In principe vind ik dat je dingen onder ogen moet zien. Ook als dat pijnlijk is.
Maar soms is het ook wel eens even prettig om even 'te duiken' en te doen alsof je neus bloedt. Gewoon lekker 'in ontkenning' gaan.
Walk out backwards, so I'll think you're coming in
Daarom moet ik altijd weer lachen als ik tijdens het hardlopen luister naar het country liedje: 'Walk out backwards'.
Daarin vraagt Tea Goons haar vriend of hij achterwaarts bij haar wil weggaan, zodat ze net kan doen alsof hij juist terug komt : )
'Want,' zingt ze:
'I'd rather live a life of lies and fantasy
Than face the truth and realize you're leaving me.'
Ontkenning als verdedigingmechanisme
Gezond is een dergelijke houding natuurlijk niet. Maar wel begrijpelijk. Ontkennen kan zelfs een verdedigingsmechanisme zijn tegen slecht nieuws.
En zo lang je maar niet ontkent, dat je iets ontkent mag het soms best even.
En mocht mijn man mij na 25 jaar huwelijk ooit verlaten, dan zal ik hem naar Teaa Goans voorbeeld vragen om achterwaarts het pand te verlaten.
Op zijn Birkenstocks ; )
Hoe ga jij om met moeilijke dingen in je leven?
Erover praten - laten bezinken (of andersom) - handvatten zoeken en ermee aan de slag gaan.
En tussendoor lief zijn voor mezelf met veel schouderklopjes en ruimte om te laten zijn wat er is qua gevoel (en dat laatste is het moeilijkst ????)
Er over praten met een aantal vertrouwden, en als ook dat te pijnlijk is, er over schrijven in mijn dagboek. Ook schrijf ik wel een s gedichten die ik verder nooit met iemand deel.
Van sommige dingen weet je dat ze niet over gaan, maar wel dat je gevoel er over voorbij zal gaan. Je mag jezelf daar de tijd voor gunnen, van overhaasten wordt het niet beter.
Jezelf de tijd gunnen is zeker belangrijk. Dergelijke processen kun je niet versnellen.
Al lijk ik voor velen een heel open persoon, ben ik er toch achter gekomen dat ik gesloten ben..........
Moeilijke dingen, even denk ik, ik doe een deken over mijn hoofd, dat laat ik dan even toe en vervolgens sta ik op.....
Mij helpt heel erg lopen en soms ervaar ik het is ook een weglopen van.....
Het beste helpt mij er dwars door heen gaan, de weg vervolgen en nemen zoals het is, vooral zelf actief erin zijn, regie proberen te houden, vooral geen slachtofferrol aannemen!!
Wat ik veel heb gezien bij mensen, doch ook zelf heb ervaren bij slecht nieuws, je brein kan aan en laat toe wat hij op dat moment aankan en alles komt gedoseerd binnen!! Dat vind ik echt heel bijzonder!
Dat is inderdaad heel bijzonder. In die zin hebben we als mensen een ingebouwd verdedigingsmechanisme blijkbaar.
Ik ben nogal oplossingsgericht en ben daar dan meestal eerst mee bezig. Verder heb ik het nodig om het er met mijn naasten over te hebben en ben ik gek op een knuffel van mijn dierbaren. Ja, en verder doorgaan met leven. Ik kan bij momenten intens verdrietig te zijn en dan is het er ook. En verder probeer ik er zoveel mogelijk van te maken en te genieten van wat er wel is.
Kop in het zand is af en toe best een fijne strategie :-)
Schuilen en hopen dat de bui overwaait!
Door erover te praten met mensen die ik volledig vertrouw. Ik ben geen binnenvetter en het helpt voor mij echt om erover te praten :).
Ik probeer daar altijd erg open over te zijn, ook omdat ik denk dat je dan de meeste steun zult krijgen, als mensen weten wat er aan de hand met je mis
Daar is zeker wat voor te zeggen inderdaad. En mensen willen vaak graag helpen is mijn ervaring.