Waarom ik tegenwoordig mijn mond houd over andermans kind(eren)
Zoals velen met mij, had ik vóór ik kinderen kreeg duidelijke ideeën over opvoeding en verzorging.
Maar toen kreeg ik dus kinderen, en bleken vele dingen toch niet zo makkelijk als ik in mijn zalige onwetendheid had gedacht.
Bij opvoeden is 1 + 1 niet altijd 2
Eén van de grootste lessen die ik als moeder heb geleerd is dat ik weliswaar invloed heb op mijn kinderen, maar dat die maar tot zekere hoogte reikt. Kinderen opvoeden is helaas niet zo simpel als 1 + 1 = 2. Oftewel:
Goed en liefdevol opvoeden is geen garantie voor succes.
Dat had ik kunnen zijn
Dat wil niet zeggen dat opvoeden niet belangrijk is. Want je legt met een goede en liefdevolle opvoeding natuurlijk wel een essentiële basis. Maar als het om andermans kinderen gaat dan denk ik tegenwoordig vaak:
'There but for the grace of God go I'
En dan zeg ik niks.
N.B. Waarmee ik overigens niet wil beweren dat je geen mening mag hebben, of alles klakkeloos moet accepteren.
Gênant hoe betweterig je kunt wezen als je zelf nog geen kinderen hebt, inderdaad! Ook ik, mea culpa, las me als jonge twintiger stuk op opvoedingsboeken en artikelen en wist genadeloos de fouten aan te wijzen in de mijne (door mijn ouders) . Maar toen ik tenslotte zelf kinderen kreeg en moeder werd begon ik in te zien dat je natuurlijk zelf verantwoordelijkheid draagt voor wie je bent. Als kind heb je nog maar weinig te zeggen, laat staan beslissen, maar uiteindelijk moet je volwassen worden en kun je niet levenslang met het vingertje naar je ouders blijven wijzen als het gaat om je eigen nare eigenschappen en gedrag.
Zo ontdek je als ouder vanzelf ook dat kinderen, net als het leven zelf, maar in zeer beperkte mate maakbaar zijn. Net als iedereen doe ook ik mijn best ze groot te brengen met het besef dat we allemaal maar onvolmaakte mensen zijn, allemaal dagelijks fouten maken, dus ook hun ouders, en dat we elkaar niet moeten veroordelen, maar helpen en vergeven.
En bovendien mogen we niet vergeten dat we zelf, met name als pubers en jonge adolescenten, ook stronteigenwijs zijn geweest en wel dachten te weten hoe de wereld in elkaar zat en dat wij het allemaal veel beter zouden gaan doen dan onze ouders en de sukkels die hun generatie vormden ;-) Wij zijn volwassen geworden en we moeten er gewoon vertrouwen in hebben dat zij dat ook worden.
Dat heb je mooi verwoord Irene!
Toen onze oudste zoon klein was vonden we opvoeden niet zo moeilijk. Gewoon consequent zijn, komt alles goed. Man o man, wat waren we daar zeker over. Totdat zoonlief nummer twee kwam. Hij had overduidelijk een hekel aan regels. Deed gewoon zijn eigen zin en ging op onderzoek uit, liep weg zodra ik iets niet op slot deed. Dat had ue niet van een vreemde, ik kon er als jong kind ook wat van.
Kinderen kun je deels opvoeden. Ik denk dat het grootste deel zit in het voorbeeld dat je als ouders laat zien.
LOL. Dat herken ik wel. Dan doe je zelf alles keurig volgens het boekje, maar houd je kind zich er niet aan!
Je weet het weer prachtig te verwoorden. Zo is het maar net. Spreken is zilver en zwijgen is goud als het over opvoedperikelen gaat. En voor de kinderlozen: de beste stuurlui staan aan wal.
24*7 dagen is echt andere koek dan observeren. Ook ik heb mijn lesje geleerd.
Ja, het ouderschap maakt beslist nederig ; )
Met een kind met een rugzakje ken ik inmiddels de blikken wel. Alsof ik iets niet goed doe omdat zoon niet alles goed kan handelen. Je hebt als ouder echter niet alles in de hand. Hoe consequent, duidelijk en liefdevol je ook bent.
Het is gewoon ook makkelijk praten vanuit je eigen onwetendheid / makkelijkere situatie.
Dus nee.... ik zal zeker niet snel iets zeggen over een ander kind (of gezin / persoon).
Helemaal mee eens: je hebt als ouder niet alles in de hand. Ook al zou je dat nog zo graag willen soms.
Hoe irritant als iemand in de supermarkt of het busstation of waar dan ook een minuut uit het leven van jou en je kind ziet en dan het allerbeste weet wát er fout gaat in de opvoeding. Zo simpel is het inderdaad niet. Wanneer je wel kunt ingrijpen heb ik van mijn moeder geleerd: die vloog een moeder aan die haar kind in het Kruidvat (wat heb ik toch tegen die zaak?) met de hak van haar pump stond te trappen.
Jeetje, dat is ook wel erg inderdaad: je kind met de hak van een pump trappen!
Ik heb veel met moeilijke kinderen/jongeren en hun ouders gewerkt en een ding is zeker:
Alle ouders doen het zo goed als het in hun macht ligt. Dat het niet altijd goed voor het kind is, is een andere zaak, maar de wil om het goed te doen is bij iedere ouder aanwezig.
Ik heb ook al geleerd om mijn mond te houden over andermans manier van opvoeden. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik ken veel mensen die al sinds hun 16 kinderen hebben en deze behandelen als een accessoire, of zelfs verwaarlozen. Omdat ik zelf geen ervaring heb als moeder zijnde, hoor ik dus te zwijgen.
Iedere ouder heeft zijn eigen manier van opvoeden, maar niet elke opvoeding is goed (vind ik).
Ik zeg ok maar niets meer want het valt gewoon altijd verkeerd. Al bedoel je het goed.
Ja, voor je het weet schrijven ze een brief aan je : )
Ik zie regelmatig op blogs en Facebook brieven voorbij komen met titels als 'Aan de mevrouw in de supermarkt die zo naar ons keek.'