Hardlopen na Anne Faber
Nu de dagen duidelijk korter worden, is het ineens vaak nog donker op mijn normale hardlooptijd 's ochtends.
En hoewel ik vorig jaar best in het donker liep, merk ik dat ik nu een beetje aarzel. Ik vraag me meer af of het wel verstandig is om in mijn eentje in het donker te gaan lopen. En mijn hardlooprondje op vrijdag durf ik eigenlijk niet goed meer te doen omdat het een vrij verlaten route is. Ook ben ik stiekem blij dat mijn jongste dochter niet meer elke ochtend naar school hoeft te fietsen door het bos dat ons huis scheidt van 'de stad'. Ik hoorde van een collega moeder dat ze zelfs weer meefietst met haar dochter uit (voor)zorg.
Wat Anne Faber is overkomen heeft denk ik het gevoel van veiligheid van veel mensen beïnvloed.
Op mijn hardloopblog schreef ik een post over gevoel van veiligheid na de tragische gebeurtenis met Anne Faber.
Hoe voel jij je qua veiligheid?
Ik ben daar vanaf dat ik kind was al heel voorzichtig mee. Ja, nare ervaring gehad.
En je hondje mee? Door onze grote hond voel ik me veiliger.
Trixie is helaas niet geschikt om mee te hardlopen. En voor de veiligheid heeft ze al helemaal geen effect.
Ik heb dat helemaal niet en probeer onze zonen en dochter niet met angst op te voeden. Het gaat ook om "kwaliteit van leven". Dus ja, ik loop hard in het donker en laat onze kinderen los op straat.
Begrijp me niet verkeerd, het is afschuwelijk wat er is gebeurd met Anne Faber en het kan iedereen overkomen. Ons ook, dat besef ik heel goed.
Angst is een slechte raadgever en opvoeden met angst is denk ik inderdaad niet goed. Maar ik vind wel dat er een verschil is tussen voorzichtig zijn en je laten leiden door angst.
Dat is altijd waar. Blijkbaar maken we in deze een andere afweging.
Vreselijk wat er gebeurd is , maar helaas van alle tijden. Ik en ook mijn dochter moeten regelmatig in het donker in ons eentje op de fiets naar huis na ons werk en daar zitten ook stukjes bij waar je in principe niemand tegenkomt en waar ook geen mensen wonen, echt prettig is dat niet, maar dat is iets wat je niet kunt veranderen, dus proberen we er niet te veel bij stil te staan.
Ik heb er gelukkig niet zo last van. Ik ben altijd wel een beetje op mijn hoede als het donker is en zoek het licht zoveel mogelijk op. Ik laat me er zo min mogelijk door beïnvloeden. Helaas bestaat de kans zoals we hebben gezien bij Anne Faber, maar de kans is gelukkig erg klein dat het jou ook overkomt
IK moet eerlijk toegeven dat ik als meisje alleen niet meer ga lopen na het donker! Zeker niet in een bossige omgeving. In het stadcentrum voel ik me 's avonds gelukkig niet onveilig!
Ik ben gek op de natuur, maar ik ga niet in mijn eentje wandelen of fietsen in een verlaten natuurgebied. Dan voel ik me gewoon heel slecht op mijn gemak. Dat heb ik altijd al gehad. De meeste mensen die je tegenkomt zijn aardig, maar je zult maar net tegen de verkeerde aanlopen.... Gelukkig heb ik nooit iets naars meegemaakt op een paar potloodventers na. En in ons dorp kun je ook goed 's avonds in het donker over straat. Ik vind niet dat je iemand die slachtoffer wordt van een misdrijf kunt verwijten: dan had je daar maar niet moeten lopen of fietsen. Maar ik ben zelf liever voorzichtig en met mijn dochter van 21 ben ik nog voorzichtiger...
Ja, ik ben ook voorzichtiger met mijn kinderen dan met mezelf... Stom eigenlijk.
Ik heb mezelf een spinning fiets gekocht. Kan ik lekker binnen blijven in de winter en toch aan sport doen ????
http://Www.footprintsaroundtheworld.be
En ondertussen kun je nog tv kijken ook ; )
Ik begrijp je gevoel! Onlangs is er bij ons iemand in de straat gewoon neergeschoten. En nu dus blijvend verlamd. Gewoon doelloos, maar in het donker lopen is nu (nog) een stukje enger.
Jakkes zeg! Dat is helemaal bizar!