Is mijn huidige leven zonde van mijn studie?

imgresIn de ideeënbus zat de volgende vraag van Sannah:

Hoe kijk jij, met je huidige bezigheden, terug op je studie? Héb je er iets aan, vind je het zonde van je tijd (of vinden anderen dat ;-), dat soort dingen.

Een interessante vraag Sannah. Volgens Sharon Dijksma (staatssecretaris van Economische Zaken) ben ik zo'n hoogopgeleide vrouw die aan kapitaalvernietiging doet, omdat ik fulltime thuis ben en voor mijn kinderen zorg. Terwijl ik wel 5 jaar psychologie heb gestudeerd en mijn doctoraal heb gehaald.

Verloren generatie academicie

Ik behoor tot wat destijds 'de verloren generatie academici' werd genoemd. Toen ik mijn doctoraal in de psychologie had gehaald ging ik op zoek naar een baan. Maar toen een baan op zich liet wachten besloot ik voorrang te geven aan mijn kinderwens. Als vrouw heb je een beperkt aantal vruchtbare jaren, en ik wilde dolgraag moeder worden! En ik wilde beslist niet dat van uitstel afstel zou komen.

Mijn vijf jaar studie psychologie hebben mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. En dat zie je onder andere terug in de opvoeding die ik mijn kinderen geef, en in mijn werk als blogger. En dat vertaalt zich ook weer naar de maatschappij.

Dus het antwoord op je vraag Sannah is:

'Nee, ik vind mijn studie psychologie absoluut geen zonde van mijn tijd, en kijk daar heel positief op terug. Het was een hele interessante studie, want het ging over mensen. En die kom je altijd en overal tegen. En ik zou nu niet de persoon zijn die ik ben, zonder die studie.'

Je kunt je dan ook afvragen: is een studie alleen zinvol als je er letterlijk munt uitslaat? Ik schreef er een post over op Het Moederfront!

Hoe kijk jij terug op je opleiding? Was die nuttig of zonde van je tijd? 

Vergelijkbare berichten

16 reacties

  1. O.a. Vanwege verhuizingen en een keer een verkeerde studiekeuze had ik er op mijn 18e jaar al 8 scholen opzitten. Ik had het helemaal gehad met school. Behoor tot dezelfde generatie als jij en alles wat ik leuk vond werd sterk afgeraden want in de zorg en het onderwijs raakte je toch maar werkeloos.
    Ik heb mijn man al op heel jonge leeftijd leren kennen en ook wij besloten onze kinderwens voor te laten gaan. Daarna zou ik opleidingen gaan doen en weer aan het werk. Ik heb een paar jaar als administratief medewerkster gewerkt. Ik kon dat wel, maar mijn hart lag er niet.
    Vanwege veel ziekte bij mijn kinderen raakte ik steeds meer geïnteresseerd in medische zorg. En al helemaal omdat ze niet de zorg kregen die ze nodig hadden en het frustreerde me dat ik te weinig wist. Toen nog geen internet, hè.
    Ik heb de opleiding voor medisch secretaresse gedaan. Tegelijk nog een cursus Turks (om te tolken bij noodsituaties in het ziekenhuis).
    Helaas ging mijn gezondheid te hard achteruit en ben niet meer aan het werk gekomen. Maar die uitgebreide medische kennis is me altijd van pas gekomen. Later heb ik nog opleidingen gedaan voor Bachbloesemtherapeut en voor Voedingsleer. Ik pas de kennis toe in mijn gezin.

  2. Ik heb de Inas gedaan en de opleiding gezinsverzorgster. De Inas was destijds een schakelopleidng voor de verzorging/verpleging. Wat ik geleerd heb is altijd van pas gekomen en komt nog steeds van pas.

  3. In mijn tijd leerden meisjes niet door want die gingen toch trouwen en als ze zwanger werden werden ze ontslagen.

    In mijn klas werden na de 2 primaire jaren meisjes van school gehaald om thuis te helpen of in de fabriek te gaan werken.

    Maar dan hadden ze mijn vader nog niet gehoord,'het enige wat telt zijn diploma's want dan kan je jezelf redden "zei hij best wel modern toen,het was niet makkelijk voor hem want als kleine zelfstandige kreeg je toen zelfs geen kinderbijslag.

    Toen de kinderen kwamen ben ik gestopt met werken,maar jaren later kon ik meteen aan de slag en weer het werk doen wat ik zo leuk vond en ja,waar mijn vader hard voor heeft gewerkt om ons te laten studeren.Toen de jongste zich totaal onverwacht aandiende (een nakomertje) ben ik gestopt met werken omdat de baby mij nodig had.

    Nu na al die jaren zeg ik papa dat heb je toen goed gezien,dank zij jou leef ik in een mooi huis zonder schulden en kunnen mijn kinderen studeren zonder dat ik er zelf voot krom hoef te liggen.

    Door die diploma's verdiende ik goed en stopte mijn leven niet toen de kinderen groter werden en me minder nodig hadden.

    Dus ja,je kinderwens is vervuld,de kinderen zijn geen baby meer,wat houdt je tegen?

    1. Maar waarom zou je leven ook stoppen als je kinderen groter worden en je minder nodig hebben? Ik vind het mooi van je vader dat hij in een tijd waarin dit niet de norm was opkwam voor jullie rechten als meisje om ook een goede opleiding te volgen. Het is fijn dat je tegenwoordig als vrouw niet minder kansen krijgt alleen maar omdat je een vrouw bent. Maar ik vind dat het nu soms doorschiet, naar een soort zaligverklaring van betaalde arbeid.

    2. Mijn ervaring is dat mijn kinderen mij harder nodig hadden toen ze op het voortgezet onderwijs kwamen dan toen ze op de basisschool zaten. Op de basisschool was het na schooltijd snel even wat eten en drinken en dan zo snel mogelijk weg wezen om met vriendjes te spelen.
      Na de basisschool veel meer gesprekken gekregen met mijn kinderen. En ze waardeerden het heel erg dat ik altijd tijd voor ze had.
      En voor mijn man was het ook fijn dat ik altijd thuis ben. Hij heeft een drukke en verantwoordelijke baan. Hij heeft dit gekregen door veel opleidingen te doen en hard te werken. Dit was een stuk lastiger geweest als we beiden hadden gewerkt.
      Tis wel duidelijk, ik heb een dubbele houding naar thuis blijven. Waarschijnlijk omdat het in mijn geval niet mijn eigen keuze is geweest.

    3. Dat is waar VeggieMo ,toen de jongste 15 was had ik 2 keer per week avonddiensten,toch was dat niet(meer)ideaal,hij klaagde dat ik er niet was,het maakte hem niet uit wat ik overdag deed maar in de avond vond hij het fijn om een boom met me op te zetten.

      Toen ben ik vroege diensten gaan draaien,zo is aan alles een mouw te passen.

    4. Nou,niet stoppen,alleen kinderen worden ouder en gaan hun eigen weg , de drukte die je met een baby qua verzorging hebt is er niet meer,in ieder geval had ik geen dagtaak meer aan m'n huishouden dus in de uren dat de kinderen op school waren kon ik net zo goed wat anders gaan doen en dat was erg leuk!

      De zaligverklaring bij arbeid herken ik als thuisblijf moeder ,als werkende moeder herken ik het geroddel van thuisblijfmoeders aan het schoolplein en dat gaat best wel ver.

      In ieder geval heb ik altijd m'n eigen koers gevaren.

    5. Over werkende moeders,laten we het maar leuk houden vandaag,holle vaten klinken het hardst,het zij zo.

  4. Iedereen is vrij in zijn keuze, als jij met je diploma thuis bij de kinderen wilt blijven, prima.

    Echter wat ik in mijn omgeving zie, Ma thuis bij de kinderen, Pa werken. En dan komt er een scheiding. En dan komt de moeder, wel met diploma, maar geen werkervaring, en te oud, niet meer aan de bak, en komt in de bijstand, of moet werk doen wat ver onder haar nivo ligt. Zij is dan de dupe van een beslissing die in goede harmonie, samen genomen is.

    Mijn moeder, nu 87, heeft altijd geroepen, dat ik, ook als meisje, mijn eigen broek moet kunnen ophouden. Ik heb altijd een baan gehad ( wel met heel weinig uren, zodat ik thuis was als de kinderen uit school kwamen ) maar na mijn ( niet gewilde ) scheiding kon ik mijn uren makkelijk weer uitbreiden, en ben financieel onafhankelijk.
    De kans dat je huwelijk stukloopt is 1 op de 2,5.

    1. Ik ben het helemaal met je eens. Dat ik financieel afhankelijk ben van mijn man vind ik heel moeilijk. Ik ben vanwege chronische ziektes niet in staat om een inkomen te verwerven en krijg geen uitkering want ik werd ziek in een periode dat ik niet werkte.

    2. Ik vind soms dat er zo hulpeloos gedaan wordt over echtscheiding. Alsof het je elk moment zo maar kan overkomen. Dat verbaast mij wel eens in een wereld waarin we verder alles zo maakbaar maken. Oma's kunnen nog kinderen krijgen, maar je huwelijk in stand houden gaat blijkbaar boven onze macht?

    3. Er kunnen ook andere situaties ontstaan waarbij een eigen inkomen belangrijk kan zijn. Zoals ziekte of werkeloosheid van je partner.

    4. Ja, een echtscheiding kan je gewoon op elk moment overkomen, als 1 van de 2 ineens de stekker eruit trekt, is er niets meer maakbaar. Om een huwelijk in stand te houden moet je met zijn tweeën zijn.

  5. Natuurlijk is je huidige leven niet zonde van je studie maar ik vind wel dat een vrouw zich ook zonder echtgenoot financieel moet kunnen redden. Verdien jij genoeg met je blogs dan lijkt me dat je het prima voor elkaar hebt. Is het meer voor het 'zakgeld' dan zou ik toch iets anders gaan doen!

  6. Het argument "echtscheiding" vind ik een beetje een dooddoener. Het leidt er vaak toe dat moeders weer aan het betaald werk gaan lang voordat het, als we het eerlijk durven zeggen, verenigbaar is met de behoeften van het gezin. Dat werk is dan een feite een soort verzekeringspremie die zo hoog is dat vaders en moeders het moeilijk vinden om nog energie te steken in hun huwelijk dat dan dermate ondermijnd wordt dat het inderdaad op een echtscheiding uitdraait. Een profetie die zich die uit zichzelf in vervulling gaat?

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.