Naschoolse activiteiten en autoloze vrijdag

naschoolse activiteiten
Op vrijdag heb ik geen auto, want op vrijdag gaat mijn man met de auto naar het station. En zonder auto zitten vind ik geweldig! Want dan kan ik ook niet worden ingezet voor allerlei naschoolse activiteiten.

Want het geeft rust, omdat het een heleboel dingen onmogelijk maakt. Zoals allerlei clubjes en afspraken van de kinderen die hier op het platteland een auto vereisen. 'Jammer kinderen! Maar mama heeft vandaag geen auto!' jubel ik dan.

Naschoolse activiteiten: typisch voor deze tijd?

Het gevoel van rust dat mijn autoloze vrijdag oplevert zette me aan het denken. Onze moeders en oma's hoefden nog niet van hot naar her te rijden met hun kinderen. Wanneer is het idee toch ontstaan dat kinderen na schooltijd allerlei nevenactiviteiten moeten ondernemen? Waarom voel ik me schuldig, en tekort schieten als ik de boot afhoud als ze ergens 'op' willen? Waarom heb ik het excuus nodig dat ik geen auto heb?

Is het niet genoeg dat ik voor ze kook, voor ze was, het huishouden draaiende houd, en er ben voor de geestelijke ondersteuning en begeleiding? Moet ik dan echt ook nog taxi-chauffeur zijn?

Weinig naschoolse activiteiten en nevenactiviteiten

Op dit moment zijn we grotendeels gevrijwaard van nevenactiviteiten. En dat heeft deels met mij te maken, en deels met het feit dat mijn kinderen er niet zoveel interesse in hebben. Maar ik heb bijvoorbeeld voetbal afgehouden voor mijn jongste zoontje omdat ik weet dat dit verplichte wedstrijden zaterdagen met zich meebrengt. Ik vind het té erg, dat er op zaterdag ook nog allerlei verplichte nummers zitten.

Het doet me een beetje denken aan dat overbekende verhaal over een neerstortend vliegtuig: pak eerst voor jezelf een zuurstofmasker zodat je je kinderen kunt helpen. Voor mij is het beperken van de nevenactiviteiten na schooltijd als een zuurstofmasker. Het zorgt ervoor dat ik verder de boel geruisloos draaiende kan houden. Zeker gezien het feit dat mijn man altijd pas om acht uur 's avonds thuiskomt, en ik dus dagelijks een solovoorstelling speel. Uiteindelijk komt het neer op prioriteiten stellen.

En ik vind nevenactiviteiten geen prioriteit. Dan kunnen mijn kinderen maar niet Mandarijn spreken, of een virtuoos Für Elise spelen.

Ik denk niet dat ze daar ongelukkiger van worden.

Leestips

Hoe ga jij om met het oneindige halen en brengen?
En vind jij naschoolse activiteiten en nevenactiviteiten een belangrijk onderdeel van de opvoeding?

Vergelijkbare berichten

37 reacties

  1. Wij deden als kind gewoon wat er in het dorp te doen was en dat was keuze uit twee sporten. Maar ik ben bijzonder gelukkig dat we nu in een plaats wonen met activiteiten die beter aansluiten bij mijn interesses. Geen Mandarijn inderdaad maar wel veel muziek en een flinke bieb.

  2. Ik heb nog geen kinderen, dus in principe weet ik het niet. Ik werd zelf vroeger ook gek dat ik elke zaterdag nog eens volleybal-wedstrijden moest doen. Als mijn 'toekomsitge kinderen' enigzins op mij lijken hoef ik me er dus geen zorgen over te maken ;)

  3. Maximmaal 2 naschoolse activiteiten per week (ik heb maar 1 kind, dat scheelt). Op woensdagmiddag zwemles (12 km verderop jammer genoeg) en op zaterdagochtend scouting (hier op het dorp). Speelafspraken rechtstreeks vanuit school zodat ik enkel na afloop zoonlief bij vriendjelief kan ophalen (of met 2 kindjes uit school naar huis loop als vriendjes hier komen spelen.

    1. Tja, bij mij gaat het inderdaad hard met vijf kinderen. Voor je het weet zit je met 2 naschoolse activiteiten op 10 activiteiten per week.

      Toch was ik vroeger wat dit betreft veel 'leuker' vind ik… Maar alleen al de tien jaar zwemles, twee keer per week, die ik achter de rug heb, hebben de rek erbij mij een beetje uitgehaald. Ik voel me net een uitgelubberd elastiek.

  4. Wij gingen vroeger gewoon op de fiets naar dingen. Naar een vriendje? Op de fiets. Naar paardrijden? Op de fiets. En dat laatste was gewoon een uur fietsen. Natuurlijk niet in het donker, maar wel gewoon in de zomer. Toen mijn auto laatst stuk was, was het ook wel lekker. Thuis blijven of je laten rijden, of lekker fietsen. De druk is er dan ineens vanaf. Want ja 'het kan toch niet.'

  5. Gelukkig...jij houdt de voetbal dus ook af , net als ik, ik heb geen zin om op zaterdag ook nog eens van hot naar her te vliegen.
    Mijn jongste is nu 9, veel kinderen in de buurt, dus vaak zeg ik ook, ga maar gewoon buiten spelen want dan kom je anderen ook tegen.
    En ik heb ook geen mandarijn geleerd en ik vond blokfluit spelen al een crime!

    1. Phew mevrouw Williams, ik ben ook blij dat ik niet de enige ben. Een vriendin van mij bezweek voor de voetbaldruk, en haar was bezworen dat het niet nodig was om bij de wedstrijden te zijn op zaterdag. Vervolgens was haar zoontje de enige wiens moeder er niet was, dus nu staat ze elke zaterdag toch te kleumen op het voetbalveld.

      Als je je kind opgeeft voor een teamsport waarbij één keer per week getraind wordt, reken dan op twee ritjes per week, omdat er in het weekend wedstrijden zijn.

    2. Nog erger: verplichte bardiensten voor de sportvereniging. Of zaaldienst: scorebord bijhouden/scheids ontvangen. Je werd gewoon ingeroosterd zonder overleg. En oh wee je gebeente als je verzaakte, dan volgde een preek in het clubkrantje. Uiteraard werd je niet bij naam genoemd, maar je wist wel dat het over jouw soort ging. Ik kreeg weer het gevoel in de gereformeerde kerk beland te zijn, met de eindeloze verplichtingen- en schuld- en boete cultuur.

    3. Kan dat ook nog?! En ik dacht dat ze op school al veel van ouders vroegen. Ik kan me oprecht afvragen hoe drukbezette tweeverdieners dit in vredesnaam moeten bolwerken.

      En zoals scheidsrechter zijn: moet je dan geen kennis van zaken hebben? Ik zou daar volstrekt ongeschikt voor zijn, vanwege criminele onwetendheid.

      Dat doet me trouwens nog ergens aan denken: bij een voetbalvereniging in de buurt worden de váders ingezet als trainer. Ook ongehinderd door enige kennis. Ik vraag me dan ook wel een beetje af waar je voor betaalt. Ik dacht altijd voor een ervaren voetbaltrainer, maar wellicht vooral voor het gebruik van het veld? En is het in zo'n geval niet goedkoper om zelf wat kinderen bij elkaar te scharrelen, en op een lokaal veldje je eigen kind plus andermans kinderen te 'trainen'?

  6. Om het brengen en halen te beperken verhuisden wij juist naar de stad. Sport en clubjes in de wijk of niet. In de loop der jaren zijn we wel soms gedwongen hier van af te stappen maar dan is het weer heel goed te delen met andere ouders. Mijn jongste en oudste hebben weinig afspraken de middelste wil zelfs 's avonds nog spelen. Dat mag alleen in de vakanties en als het licht is. Ik vind het ook heel belangrijk om als gezin samen thuis te zijn. Het geeft mij heel veel rust als ik gewoon thuis kan zijn en de kinderen vliegen zelf uit of niet. De kinderen die op heel veel activiteiten zitten zie ik niet veel, die hebben geen tijd om te spelen of afspraken maken is moeilijk, dat vind ik nou een gruwel.

    1. Het gevoel van rust dat je noemt, als je gewoon thuis kan zijn, herken ik helemaal! De wetenschap dat je er 'nog weer uit moet' geeft toch juist onrust.

      Ik geloof meteen dat verhuizen naar de stad om de logistiek kan vergemakkelijken. Wij hebben het precies andersom gedaan, en de logistiek is op het platteland inderdaad moeilijker.

  7. Ooo, wat heerlijk om te horen! Van mijn ouders mocht ik ook vroeger 1 ding doen. We woonden op een boerderij en pa en ma moesten altijd rijden. Ik hanteer hetzelfde bij mijn kinderen. Van mij mocht mijn dochter ook niet op hockey ( zachtjes de andere kant op gemasseerd). Ik heb echt geen zin om elke week onder etenstijd te trainen en elke zaterdag vroeg op dat veld te staan dan wel vanuit naar waar dan ook te rijden. En dan nog de periodieke was, de fruitbakken maken per toerbeurt voor het hele team, het socializen zo vroeg op de ochtend. Je zou ervan aan de drank raken!

    Met groet,

    Sophie

  8. Ooo, wat heerlijk om te horen! Van mijn ouders mocht ik ook vroeger 1 ding doen. We woonden op een boerderij en pa en ma moesten altijd rijden. Ik hanteer hetzelfde bij mijn kinderen. Van mij mocht mijn dochter ook niet op hockey ( zachtjes de andere kant op gemasseerd). Ik heb echt geen zin om elke week onder etenstijd te trainen en elke zaterdag vroeg op dat veld te staan dan wel vanuit naar waar dan ook te rijden. En dan nog de periodieke was, de fruitbakken maken per toerbeurt voor het hele team, het socializen zo vroeg op de ochtend. Je zou ervan aan de drank raken!

    Met groet,

    Sophie

    1. Simpel: rond etenstijd zijn de goedkoopste tarieven voor de sportvereniging(zaalhuur, veldhuur). Later op de avond zijn de tarieven hoger. Daarom stijgt de contributie ook naarmate je in een hoger niveau ingedeeld bent.Later op de avond trainen is duurder.

    2. Hoe jonger de kinderen, hoe eerder op de middag. Dus de kinderen verschuiven langzaam naar etenstijd toe en daarna weer richting koffietijd. Oudere kinderen kunnen dan ook (als t licht is) zelfstandig naar het hockeyveld fietsen. Het rijden en de bardiensten herken ik, en de puntentelling bijhouden. De oudere kinderen worden ingezet als scheids bij de jongere teams, ze krijgen daar instructies voor. Ongeveer tweemaal per seizoen. De ouders coachen en de trainers zijn de oudere leden (voor de kinderen) en betaald (voor de gevorderde teams). Je hebt hockey families, zoals je ook kampeerfamilies en zeilfamilies hebt, geloof ik. Bij sommigen doen er drie generaties mee.

    3. Klopt: bij ons was dat korfbal. Ook een familiesport. Met een datingfunctie, want gemengd. Uit de korfbalrelaties werden dan weer korfbalbaby's geboren, die nog voor de kraamtijd voorbij was al weer het veld op/de zaal in meegenomen werden. Wij kwamen zonder korfbalverleden in een vereniging en telden daarom ook niet echt mee. Maar moesten natuurlijk wel bardiensten, zaaldiensten draaien, het scorebord bijhouden, de scheids ontvangen (opwachten, aardig doen, en na afloop kadobon geven) en zoals we dat zo aardig noemden: haal-en brengvee zijn. Uitwedstrijden vond ik een crime, dan moesten we vaak, juist vanwege al die familieleden die ook korfbalden, allerlei ingewikkelde schema's rijden. Want pa van teamgenoot speelde vandaag zelf als senior ook een wedstrijd in een andere stad en dus...Verder waren er elke zondag loterijen t.b.v. de vereniging. Verplicht loten kopen.Heel opportunistisch zei ik dan dat ik vanwege mijn geloof niet meedeed aan loterijen...

  9. Ik heb nog geen kinderen, dus echt meepraten kan ik niet... Wel hebben Vriend en ik allebei op scouting gezeten, en als er kinderen komen gaan die zeker ook op scouting - daar een keer extra voor rijden of bij helpen vinden we allebei nou niet bepaald straf xD. Tja, en dan valt voetbal al af gelukkig! ;-) Verder is het nog even kijken, maar zal het al snel fiets- of loopafstand worden (hier in Rhenen fietsen is voor ons zo al een ramp, laat staan voor kinderen =P)

    1. Mijn kinderen hebben ook een tijdje op scouting gezeten! Maar op een gegeven moment werd er alleen nog gevoetbald. Dat verzin je toch niet? Mijn oudste zoon was ons toen gaan zoeken, en de leiding was hem kwijtgeraakt. En de scouting was in een bos!

      Dat was geen prettige ervaring.

  10. Ben op het dorp opgegroeid, er was niet zoveel aan sport.
    Ik ging naar gymnastiek met de fiets en flinke tegenzin en in de zomer op gezinsabonnement naar het zwembad. Dat deed ik vaak op de fiets met plezier. Was ik thuis in de zomer, dan was er altijd wel een klusje helpen tomaten plukken, of bakjes papieren.

  11. Heerlijk, zo'n stukje. Ook hier niet allemaal clubjes. En dan nog niet eens alleen omdat ik geen taxi bedrijf wil worden, ik vind het ook gewoon niet nodig, ze zijn nog zo jong en moeten al zoveel (7 en 10 jaar), bovendien kosten sommige dingen een vermogen, onze dochters houden van zingen en theater en dan betaal je zo 25 euro per maand per persoon. dat hebben ze overigens wel een jaartje gedaan en ik verbaas me dan over de kinderen die er ook komen en daarnaast nog op hockey en muziekles zitten en van het ene clubje naar het andere gaan. Dit lijkt me toch voor de kinderen zelf ook veel te vermoeiend. Komend schooljaar krijgen ze beide muziekles op school en gaan we eens kijken om er iets van gym bij te doen, een uurtje in de week, lang genoeg.
    Herkennen jullie het trouwens dat je door andere ouders wordt aangekeken of je je kind tekort doet door ze allerhande clubjes te onthouden?
    groetjes Cato

    1. Ik geloof zeker dat er ouders zijn die clubjes als onderdeel van de opvoeding en ontwikkeling van een kind zien. En dan wordt het inderdaad 'het onthouden van kansen'. Maar voor mij geldt dit dus niet.

  12. Ik breng mijn zoon 1 x per 2 weken met de auto naar de judoles in een dorp verderop. De ene week rijd ik, de andere week een andere moeder.
    Het is 's avonds van 19 tot 20 en dat 5 km verderop, ik vind m'n zoon nog te jong (9) om dat te fietsen

  13. Puberzoon van 17 korfbalt fanatiek en hoeft natuurlijk niet meer gebracht. Maar dan de competitie... Op zaterdag zijn dus de wedstrijden. We wonen in Drenthe en zoonlief mag spelen in Grou en wij moeten rijden. Dat is 100 km heen en 100 km terug! En dan mag ik nog niet klagen. Er zijn teams die naar Maartensdijk moeten, dat is 180 km (en weer terug!!!) Ik vind het schandalig!!!

  14. Zolang het in hun en in mijn schema paste, mochten onze kinderen (inmiddels jong-volwassen) heel veel activiteiten doen. Niet omdat ze door ons "gepusht" werden, hoor. Het enige wat "moest" was natuurlijk zwemles plus enkele jaren schaatsles. Het waren gewoon heel energieke kinderen en nog muzikaal ook. Dus ja, dan gun je ze dat. (Ik heb dat als kind niet gehad en het als een groot gemis ervaren, dat zal er ook mee te maken hebben.) Natuurlijk bleef er ook genoeg tijd over om af te spreken met klasgenootjes en om buiten te spelen. Gelukkig kan ik zeggen dat ik het halen-en-brengen altijd met plezier heb gedaan. Groet, Greetje54

    1. Dat lijkt me heerlijk, als je het halen en brengen plezierig kunt vinden. Bij mij veroorzaakt het veel onrust. Zwemles was voor mijn kinderen ook een verplicht nummer. En met vijf kinderen nam dat zo tien jaar in beslag. Ik heb het gevoel dat ik toen mijn haal-en-breng kruid heb verschoten...

  15. In mijn jeugd (jaren 80) mochtend we ook gewoon activiteiten kiezen die op fietsfstand waren. In de praktijk kon je dus kiezen tussen AMV (muziek), piano, dansles, volleybal of techniekclub. Andere dingen waren gewoon te ver.
    Nu breng ik mijn kinderen met alle plezier naar hun clubjes (lopend, fietsend of met de auto). Tot nu toe steeds een per kind. Zoonlief zat ruim 2 jaar op peutergym en nu op zwemles. Dochterlief heeft een jaar peutergym gedaan, daarna een jaar peuterdans en gaat straks ook naar zwemles.
    Zwemles is hier 2x per week, dus daar houden we het maar even bij. Als de diploma's binnen zijn, mogen ze zelf wat kiezen.

    1. Ja, zo deden wij het ook. Eerst het zwemdiploma en daarna vrije keuze. Maar ondertussen word ik dus behoorlijk ingehaald door de logistiek… Gelukkig dus maar dat mijn kinderen niet zo dol zijn op buitenschoolse activiteiten.

  16. Voor mijn zoon en dochter geldt: eerst zwemdiploma's en daarna een sport kiezen. Toen wij van stad naar platteland verhuisden, wist ik dat ik veel zou moeten halen en brengen. En dat doe ik met alle plezier (waar mogelijk samen met andere ouders, zodat het niet te gek wordt). En ja, muziekles mag ook. Graag zelfs. Mijn zoon geniet van AMV-muziekles; er gaat een (creatieve) wereld voor hem open. Geweldig! AMV is nog in het dorp (4,5 km rijden), als hij volgend jaar een instrument wil leren spelen, moeten we naar de stad (10 km). Ik vind dat echt wel de moeite waard. En geloof het of niet, er blijft nog volop tijd (en rust) over om thuis te spelen. Gelukkig wel!

  17. Volgens mij is dat halen en brengen echt niet perse van deze tijd. Ik zat vroeger op waterpolo en ik werd ook drie keer per week gebracht en gehaald (10 km enkel). Twee keer training en 1 keer wedstrijd. Sport in het dorp (volleybal en jong nederland) daar ging ik op de fiets heen. Mijn neefjes zitten op voetbal (beiden) en zwemmen (jongste). Voetbal is altijd drie keer per week voor de oudste en twee keer per week voor de jongste. Mijn broer en schoonzus vinden het juist erg leuk om erheen te gaan en de inzet en enthousiasme te zien. Ik ga bij wedstrijden ooksoms kijken. Mascha.

  18. Mijn kinderen zijn nog jong (4 en 1) maar het duurt niet lang meer voordat de oudste in ieder geval op zwemles gaat. Gelukkig is het zwembad op fietsafstand. Er is ook een muziekschool in de buurt mocht hij daar interesse in hebben en er zijn in mijn kleine dorpje ook wel sportclubjes.

    Ik denk dat ik de regel ga hanteren dat mijn kinderen op clubjes mogen maar er zijn twee vereisten: 1 het is op fietsafstand en 2 het is betaalbaar (want de kosten kunnen ook nog wel eens tegenvallen geloof ik).

  19. Ik heb geen auto, dus deed/doe alles op de fiets, dús bracht ik de kinderen alleen ergens heen op fietsafstand.
    Mijn jongste had vlak voor de vakantie een feestje met haar klas bij haar mentor die aan de andere kant van mijn provincie woont....ik mailde deze vrouw en deelde haar mee hoe mijn dochter in vredesnaam bij haar moest komen! En eventueel ook weer thuis...want ik heb geen auto! Stond het beste mens helemaal niet bij stil, want iedereen heeft toch een auto. Nee dus. Of ik even een lift wilde regelen met eventuele klasgenoten. Deed ik...maar alle auto's zaten al vol.....Mijn dochter is toen niet geweest...hoe erg is dit!

    En inderdaad, we doen al heel veel voor onze kinderen. Mijn moeder vertelde mij laatst hoe druk ouders het tegenwoordig hebben met al die nevenactiviteiten. Dat had zij nooit! We kwamen uit school, speelden buiten en gingen zo nu en dan in de buurt naar een clubje, op loopafstand.

    Momenteel lees ik het boek Nancy-trilogie van Elsie Johansson. Moeders hadden het toen ook ontzettend druk, maar meer in en om het huis. Het las zo vertrouwd, want ik las als het ware over mijn eigen jeugdjaren. Mamma was er altijd, een lekker kopje thee dronken we samen, stoofschotel stond te pruttelen, en na de afwas rustig bijelkaar in de woonkamer. Ach Nicole, 'toen' was ook niet alles, maar ik mis de rust wel, en nu dus ook de rust om ontspannen te moederen, want zoals mijn buurvrouw van in de 80 laatst tegen mij zei: Jij bent een echte ouderwetse moeke! :-)

    Ik ben anoniem...maar geen trol!
    Liefs!

    1. Die Nancy-trilogie ga ik beslist op zoeken! Bedankt voor de tip.
      En het beeld dat je schetst over je eigen jeugdjaren, vind ik hartverwarmend. Het klinkt heel gezellig, en als het soort jeugd dat ik mijn kinderen ook gun.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.