Loslaten 1.0
Je kind loslaten is moeilijk...
Je zou toch denken dat het makkelijker werd, dat loslaten...
Schoolreisje naar België
Maar morgen moet mijn jongste zoon van 13 op schoolreisje naar België in het kader van 'internationaliseren'. De kinderen gaan van woensdag tot vrijdag bij een Belgisch gezin logeren. Helemaal in het Zuiden ook nog. En nu maak ik me zorgen over de taal, dat onbekende gezin en de busreis.
En hoe meer ik er over nadacht hoe meer zin ik kreeg om mijn zoon ziek te melden. Ook omdat hij helemaal geen zin heeft. Ondanks het feit dat ik heel overtuigend lieg: 'Het wordt vast hartstikke leuk!'
Gelukkig heb ik mijn Innerlijke Angsthaas strak aan de lijn en houd ik haar kort. Ik gaf haar dus geen kans om te handelen naar haar onzekerheid en zorg.
Stap weg van de rand mama!
En ik kreeg hulp uit onverwachtse hoek: mijn oudste dochters.
'Mam, de leraren zorgen heel goed voor je hoor als je in het buitenland bent,' zeiden ze geruststellend. 'Je hoeft je echt niet zoveel zorgen te maken.'
Enigszins gerustgesteld stapte ik weg van de rand.
En liet ik los.
Leestip: Moeder van volwassen kinderen
Hoe vergaat het loslaten jou?
Ik snap je wel hoor. Toen onze oudste in de brugklas zat had ze een 24-uurs excursie naar Canterbury. En in de tweede naar Londen. Toen ze in de derde zat ging ze met het vliegtuig een midweek naar Spanje. Inmiddels is ze ook al een volle week met school naar Israël geweest. Zij geniet, maar oh wat ben ik iedere keer weer blij dat ze weer veilig thuis komt!
Ze is al verder gereisd dan ik ooit gedaan heb.
Ik vind zeker op zulke momenten het loslaten ook echt moeilijk!
Hopelijk heft je zoon leuke dagen! En jij weer blij als hij weer thuis komt met allemaal verhalen ;-)
Aargh, dat zijn ook niet de minste tripjes inderdaad Grietje. Zeker niet die naar Israël.
Het went helemaal niet vind ik. Zo langzamerhand zou ik het toch makkelijker moeten vinden zou ik denken.
Ik hoop ook dat hij het heel leuk heeft daar.
Gaan ze naar de Walen? Daar zou ik eerlijk gezegd het nut ook niet van inzien. Om fatsoenlijk Frans te spreken is 1) de tijd dat ze gaan veel te kort en 2) Waals is geen Frans. Of toch geen fatsoenlijk Frans. De ene leerkracht keurde bepaalde vertalingen goed en de volgende leerkracht dan weer niet wegens geen Frans maar Waals. 'K heb er een trauma aan overgehouden (grapje hoor). En wat loslaten betreft, daar ben ik ook al niet goed in haha.
Het is echt op steenworpafstand, dus best een heel eind met de bus. Voor de taal zullen ze wel niet gaan. Ik denk dat het vooral om de culturele uitwisseling gaat of zo.
Ik ben ook niet goed in het los laten en begrijp heel goed dat wanneer je kind zelf ook geen zin heeft je de neiging hebt hem ziek te melden. Toch goed dat je het niet doet want vaak wordt het toch erg leuk en het is goed voor de ontwikkeling van hem, en bovendien leer je hem dat je niet moet bang zijn voor het onbekende.
Bovendien zou je een mobieltje mee kunnen geven voor het geval er iets is of omdat ie je zo nu en dan kan appen of even bellen, goed voor jou en voor hem.
Ik hoop heel erg dat ie vol leuke verhalen weer thuis komt
Ik geef niet toe aan mijn neiging om hem af te melden inderdaad, om de redenen die jij ook noemt. Het is ongetwijfeld heel goed voor zijn ontwikkeling; zelfs al zou er niks aan zijn.
Een mobieltje staat zelfs op de instructie lijst van dingen die ze moeten meenemen! Met voldoende beltegoed staat er bij.
Dus ik heb er nog maar even 20 euro bij opgezet. Dan kan hij in ieder geval bellen.
Oh brrrr. Ik krijg nu al galbulten van het idee ;)
Gelukkig is ze nog maar zeven...
Maar toch had ik zelf de schoolreizen niet willen missen. We gingen naar Parijs en naar de Ardennen en zelfs met koor en orkest naar Griekenland (toen was ik 13).
Veel succes deze week!!
Dank je Anke! En inderdaad, terugkijkend kunnen het dierbare herinneringen worden, die schoolreisjes. Hopelijk wordt deze trip dat ook voor mijn zoontje.
Loslaten is inderdaad moeilijk. Het wordt er niet makkelijker op als ze groter worden, vind ik. Mijn 'innerlijk angsthaas' ziet ook overal gevaren. Vooral als mijn oudste zoon uitgaat heb ik dat. Je hebt goed gehandeld denk ik, het is beste als kinderen gewoon meedoen aan dat soort schoolreisjes.
Ja hè? Ik vind ook dat het goed voor hem is om mee te gaan.
Maar fijn voelt het niet!
Ik zal blij zijn als we hem zaterdag weer kunnen ophalen.
Kan me voorstellen dat dat loslaten lastig is, maar het komt vast helemaal goed. Hopelijk gaat je zoon het leuk hebben!
Ik hoop het ook!
Vreselijk, afgelopen oktober is dochter van toen net 16 naar Londen geweest voor een midweek, ook in een gezin, super leuk voor haar, en ze mochten met nog 2 vriendinnen in dat gezin, maar achteraf hoorde ik dat de vrouw in het ziekenhuis lag, en die man was er haast nooit...
In Londen zelf heeft ze het erg leuk gehad, en was een te gekke reis.
Wij hebben ook naderhand op youtube de filmpjes gezien, erg leuk!
Nu wilt mijn zoon van bijna 18 naar Brugge als die echt 18 is, hij heeft zijn rijbewijs al, en ik vind het 3 keer niks!
Oh, ik voel helemaal met je mee Marjolein! Maar goed dat je niet wist destijds dat de vrouw in het ziekenhuis lag, en de man vooral afwezig. Ook omdat je dochter het blijkbaar hartstikke leuk heeft gehad.
Wil je zoon daar dan heen rijden met de auto?
Loslaten ook niet mijn sterkste punt
Sterkte met he keuze
Goed zo.
Herken dit bij mezelf. Ik noem het moeite met loslaten en mijn man noemt het betuttelen. Hoe meer ik er over nadenk des te meer moet ik de man gelijk geven. Ik betuttel.
Wat onwijs lief van je dochters, echt te schattig. Liefs.x
Ja dat vond ik ook! En het hielp ook wel, omdat zijn natuurlijk ervaringsdeskundigen zijn op het gebied van schoolreisjes hebben.
Haha het blijft erg he. Mijn zoon van 13 gaat in april naar Londen, ik kijk er nu ook al een beetje tegenop ;)
Dat snap ik helemaal Frederique!
Loslaten; het vreselijkste aan moeder zijn. Maar hoe moeilijk ook, we moeten. Al ben ik blij dat mijn kinderen nog maar 3 en 6 jaar zijn en dus nog niet met school naar het buitenland gaan. En ik heb respect voor mijn moeder dat ze me als 15 jarige met school naar Praag liet gaan. Kan me heel goed voorstellen hoe moeilijk je het vindt, sterkte!!
Oh heerlijk, pas 3 en 6. Dan hoef je inderdaad nog niet aan de bak. Hoewel een schoolreisje naar bijvoorbeeld de Efteling ook al wel loslaten is ; )
Ook daarbij was ik altijd blij als ze 's avonds weer heelhuids terug kwamen.
Het loslaten gaat mij redelijk goed af. De oudste is naar Barcelona geweest met school en omdat alles goed georganiseerd was had ik daar vertrouwen in. De jongste kon vorig jaar naar een gastgezin in het buitenland i.v.m. internationalisering maar zij zag dat helemaal niet zitten, dus ook niet mee geweest. Bij dit soort projecten ben je toch voor een groot gedeelte afhankelijk van het gastgezin waar je terecht komt.
Ja, dat is waar. Ik hoop dan ook maar dat mijn jongste zoon bij een prettig gastgezin terecht komt...
Ben er niet zo goed in. Maar hou me zelf maar voor dat het in het belang van het kind is. Straks jongste naar een scoutingweekend, eerste keer nachtje weg.. brrr...
De eerste keer dat mijn jongste zoon een nachtje weg was voor een scoutingweekend was ik bang dat hij 's nachts uit de tent gestolen zou worden....
Echt, wat je je al niet in je hoofd kunt halen op donkere momenten....
Hier kregen we in september al een briefje mee van zoonliefs school dat ze in juni op vierdaagse gaan naar de kust (wij wonen in het centrum van België). Het kind is 9. Stel je voor.
Ik zit dus al sinds september met lichte paniekaanvallen op regelmatige basis en het heen en weer geslinger tussen het al dan niet loslaten. :D Want die koter van mij? Die wil dus wel super graag op vierdaagse. En eigenlijk maar goed ook, denk ik dan. Want ik heb er altijd op gestaan, van kleinsaf al, dat we die 3 bengels van ons heel zelfstandig gingen grootbrengen.
Maar het blijft dubbel...
Ik begrijp je dus maar al te goed ;) Het is gewoon allemaal veel te jong, vind ik. Serieus, zeg... Zelfs 13 jaar vind ik gewoon nog te vroeg om met al die prutsreisjes te beginnen. Waar eindigt dat ook op den duur?
Ik vind negen ook wel jong, dus ik snap je gevoel. Maar wel fijn dat je kind zelf wel veel zin heeft. Dat scheelt een boel.
Maar ik voel met je mee Anneke!
Haha die foto!!!! Tja, loslaten, het is een dingetje maar het moet. Ik heb mijn zoon van 10 al een beetje losgelaten door hem sinds zijn 8e alleen naar school te laten gaan. Hij gaat alleen naar de voetbalclub (met telefoon mee en hij belt als hij er is aangekomen) en hij doet af en toe een boodschapje in de buurtsuper. Steeds een beetje meer.
De middelbare school en die schoolreizen overal naar toe vind ik nog wel een behoorlijk groot ding maar daar groei ik uiteindelijk ook wel naar toe. Je hoort af en toe verhalen over bussen die crashen, of vliegtuigen... nou ja ik hou er over op...
Ik vind ook dat de reizen op de middelbare school naar verre oorden gaan! Mijn dochter ging vorig jaar naar Rome met het vliegtuig....