Ben je asociaal als je twijfelt over donor zijn?
'Wil je iemand een kans geven om te blijven leven, door als je dood gaat je organen te doneren? Je hebt ze immers dan zelf toch niet meer nodig...'
Ik denk dat bijna iedereen het zieke mensen gunt om beter te worden.
Orgaandonatie: een lastig onderwerp
Maar ik vind orgaandonatie toch een lastig onderwerp. Want natuurlijk wil ik andere mensen helpen. Maar ik heb ook vragen. Zoals hoe het zit met het stervensproces. En hoe het voor de familie is als iemand overlijdt en zijn organen worden 'geoogst'. En wat houdt hersendood zijn nou precies in?
Ik ervaar echter een enorme morele druk om donor te zijn.
En in de media word je doodgegooid met spotjes waarin je wordt opgeroepen om donor te worden. Want dat doe je toch voor een ander?! Het voelt bijna asociaal om te twijfelen en te aarzelen.
Ik heb meer informatie nodig!
Op zoek naar meer informatie reserveerde ik in de bibliotheek het boek Ongestoord sterven, een ruimere kijk op orgaandonatie.
Op Het Moederfront vind je mijn review van dit boek.
Hoe denk jij over orgaandonatie?
Ik weet niet of ik in aanmerking kom met al die chemo en bestralingen die ik gehad heb daarom denk ik erover om mijn lichaam aan de wetenschap te schenken .
Dat vind ik ook een mooi gebaar Simonne!
Hi Simonne, Ik ken iemand die zijn lichaam aan de wetenschap heeft geschonken, en hoorde van hem dat hij blij was dat het rond is, want er is blijkbaar een overschot / te veel aanbod. Althans in de stad waar hij woont.
Voor de naasten vind ik het wel een naar idee, dat na het overlijden het lichaam brij snel door de uitvaartondernemer naar het ziekenhuis moet worden gebracht en dat er voor de naasten dan een afscheid volgt zonder de overledene er bij. Wat vindt jouw partner van je voornemen? PS Hersendonatie kan een goed alternatief zijn. Er is heel veel behoefte aan hersenen ook van gezonde mensen (als controlegroep) om behandelingen tegen depressies, autismespectrumstoornissen, dementie en noem maar op te ontwikkelen
Jeetje, dat er gewoonweg een overschot is aan lichamen voor de wetenschap! Dat had ik niet verwacht.
En een goede vraag Simonne: hoe is het voor de naasten?
Ik sta heel positief over donor zijn en ben het zelf ook. Ik heb mij bewust geregistreerd omdat ik van mening ben dat wanneer ik dood ben, ik de dood kan voorkomen van mensen die met smart op een orgaan zitten te wachten.
Want waarom zou je geen donor worden? Je bent toch dood.
Het klinkt misschien wat naar maar daar draait het wel om. Ik denk dat veel mensen denken dat wanneer je organen afstaat je niet meer mooi "in de kist ligt". Maar dat is beslist niet zo.
Ik vind dat een mooie reden om donor te zijn.
Een mogelijk struikelblok is alleen dát je nog niet dood bent als je organen geoogst worden. Dat is het hele punt: was je echt al dood, dan waren de organen niet meer geschikt. Als ik het goed begrijp sterft je lichaam pas echt door de uitname van de organen.
'Niet mooi in de kist liggen' is voor mij dan weer geen zorg. Dan doen ze de kist maar dicht : )
Persoonlijk vind ik dit heel lastig, want het is zo persoonlijk voor iedereen. Zelf ben ik wel donor, maar mogen ze niet alles van me hebben. Liefs.x
Ik hanteer het criterium: vraag jezelf af of je zelf in aanmerking wil komen voor een orgaan als dat nodig zou zijn, Ja? Dan heb je de morele plicht om zelf ook donor te zijn.
Wilma, ik vind dat je hier een punt hebt (uitgezonderd diegenen die niet kunnen of mogen geven vanwege een medische reden).
Zijn jullie zelf ook bloeddonor, en zou je zelf bloed van een ander aan willen nemen bijvoorbeeld na bevalling, ongeval?
Ik ben een paar jaar geleden donor geworden, maar onlangs heb ik me weer afgemeld. Misschien dat ik er nog eens uitgebreid over ga schrijven, maar de hoofdreden: je leeft nog als ze je organen eruit halen.
Ik vind het zeker niet egoïstisch om geen donor te zijn, dat heb ik ook nooit gevonden. Iedereen levert op zijn eigen manier zijn bijdrage om iets te doen voor een ander. De een is donor, de ander zorgt iedere dag voor zijn zieke buurvrouw, etc. Ik ben dan ook absoluut tegen 'Niet geven = niet ontvangen'.
Maar zoals ik er nu in sta heb ik zelf ook niet de behoefte om te ontvangen.
Ben er nog niet uit
Gezien drukte en gedoe in de gezondheidszorg en het verschuiven van normen en waarden in het geheel
Weet ook niet of ikzekf wel organen wil ontvangen om langer te leven
Om de kist maak ik negeen zorgen
Cremeren is een optie dan
Ik ben geen donor. Dat ze de organen eruit halen terwijl je nog leeft daar had ik niet over nagedacht. Geven ze pijnstilling aan het lijf? Dat zou ik dan weer een reden vinden om er wel voor te gaan. Je weet immers nooit wat een lichaam nog voelt.
Nee ze geven geen pijnstilling, want dan zouden ze moeten toegeven dat je nog niet dood bent.
Ik ben al sinds mijn 9e ofzo donor. Want ik kreeg een donortrommelvlies en dat maakte diepe indruk op me.
Ik vind het ook eigenlijk ook moreel zo dat als je wilt ontvangen je ook eigenlijk bereid zou moeten zijn om te geven.
Hersendood is echt wel dood. Als je hersenen het niet meer doen, doet niets het meer. Ze laten alleen kunstmatig de zuurstof en bloed doorstromen zodat de organen niet vergaan.
Ik gaf ook met veel liefde bloed totdat ik het niet meer kon door gezondheidsredenen. Iets voor een ander doen vind ik fijn.
Overigens respecteer ik ieder's eigen keuze. Dus als je niet wilt, helemaal prima. Ik ben wel blij dat mensen nu móeten kiezen. Dat lethargie geen optie meer is :)
Of ik zelf een orgaan zou willen ontvangen... dat ligt denk ik aan de verwachting. Als het het echt oplost, ja. (Zoals met dat trommelvlies). Als het alleen verlenging is... weet ik niet.
Je weet toch niet wat je doet tot je ervoor komt te staan denk ik.
Wat fijn dat jij zo'n positieve ervaring hebt met een donortrommelvlies! Zeker als kind kan ik me voorstellen dat dit diepe indruk op je maakt.
Bij mij was er overigens geen sprake van lethargie wat betreft donorschap. Ik was er al wel mee bezig. Maar deze nieuwe wet dwingt inderdaad wel tot het maken van een keuze.
Hersendood is wel degelijk echt dood. Het bloed wordt kunstmatig door je aderen gepompt en je wordt beademd, omdat de organen anders niet meer bruikbaar zijn.
Iedereen heeft uiteraard het recht om zelf te beslissen, naar dat zoveel mensen zich laten tegenhouden omdat ze niet echt dood zouden zijn, dat vind ik onbegrijpelijk.
Ergens zou ik het wel zo Fair vinden dat mensen die zelf geen donor willen zijn ook niet de eerste prioriteit krijgen om zelf een orgaan te ontvangen van een ander. Tenslotte gun je een ander tochook niet dat zijn organen uit zijn 'lecende' lichaam worden gehaald?!
Ik denk niet dat het zo simpel is als 'niet gunnen' Daantje.
Ik heb mijzelf naar aanleiding van het wetsvoorstel uitgeschreven, om dat ik tegen het voorstel ben.
Ik ken twee mensen die een donororgaan hebben ontvangen en anders als kind cq twintiger gestorven zouden zijn. Voor hen en hun familie was donatie een groot geschenk, zelfs met alle ingrijpende medicatie ("een yoghurtemmertje per dag", zoals een van hen zei) en levenslange nacontroles die er bij horen.
Zelf zou ik er nu denk ik voor kiezen geen orgaan te ontvangen. Maar dat zeg ik nu als vijftiger. Als ik nog heel jonge kinderen had en een op de wachtlijst stond, zou ik me met alle mogelijke middelen aan het leven vastklampen vermoedelijk en iedere mogelijkheid benutten. Denk ik als ik heel eerlijk ben.
Als je nog heel jonge kinderen hebt, kan ik me inderdaad voorstellen dat je eerder de neiging hebt om je aan het leven vast te klampen. Ook vanuit het gevoel dat ze je nog niet kunnen missen.
Heb in mijn werkzame leven al veel mensen van gedachten zien veranderen. Ze willen eerst geen donororgaan ontvangen en later toch. Ondanks de aanvankelijke bedenkingen en de angst voor de ingreep.
Omdat ze graag nog wat langer bij hun kinderen en partner blijven of omdat ze voor hun ouders zorgen. Omdat ze lotgenoten weer van het leven zien genieten. Je bent inderdaad niet volledig beter maar verlengt je levensduur en de kwaliteit.
Die verlenging is soms ook zwaar, maar mensen zijn er meestal dankbaar voor en spreken met veel respect en dankbaarheid over hun donor. Deze mensen hebben tijdens hun leven zoveel ingrepen en ziekenhuisopnames dat ik me soms schuldig voel na het werk weer weg te lopen, terwijl zij weer moeten blijven. Ik hoop zeker zelf donor te kunnen zijn bij mijn overlijden. Het idee dat iemand anders door jou kan doorleven terwijl je zelf niet meer verder kan vind ik prachtig. Je redt echt iemands leven.
Er is ook ieder jaar een donordag waarbij de ontvangers en hun naasten de donoren herdenken.
Dat vind ik een mooi initiatief.
Ik vind dat iedereen zelf moet beslissen. Ik ben wel donor, maar ik vind ook dat als je geen donor wilt zijn jij en je minderjarige kinderen achteraan moeten sluiten als het komt op ontvangen van donor organen
Goed dat je ook deze kant belicht!
Wie van jullie overweegt het om stamcel / beenmergdonor te worden. Dat kan al bij je leven!!!
Dat klinkt als een mooi compromis Marian.
Ja dat ben ik. Net als bloeddonor.
Ik was enorm verbaasd over de ophef toen die nieuwe wet er kwam. Ik ben zelf al zo lang donor als ik me kan herinneren en hebben ze niks aan mijn organen, dan mogen studenten op me oefenen. Mij boeit het niet. Maar waar mijn nekharen van overeind gaan staan is dat iedereen er maar wat van vindt als mensen geen donor willen zijn. Je weet niet hoe het voelt voor een ander. Als jij angsten hebt of een religieuze reden of welke reden dan ook, dan hoef je gewoon geen donor te zijn en daarmee vervalt niet jouw recht om een orgaan te ontvangen. Ik begrijp deze maatschappij soms niet. Waar is de empathie, het inlevingsvermogen, het begrip voor elkaar gebleven?
Ik herken de morele druk en het oordeel over mensen die twijfels hebben over donor zijn. Het maakt het lastig om rustig over het onderwerp na te denken, want het lijkt wel bijna 'not done' om niet meteen te zeggen dat je donor wordt.
Ik ben donor maar vraag me soms af of ze de organen gaan/kunnen/willen gebruiken. Het is een heel proces om een nier goed te houden tot ie getransplanteerd kan worden. Zijn alle ziekenhuizen daar goed in?
Ik ben geen donor. Dat zullen best mensen aso vinden, maar het heeft meerdere redenen. Reden 1 is dat ik er niet gezond genoeg voor ben en niemand er iets aan heeft als ik wel zou doneren. Verder vind ik dat je zou moeten kunnen besluiten aan wie je wil doneren. Als ik een kind of een moeder zou kunnen redden, zou ik dat zeker doen. Op het moment dat mijn lever naar een alcoholist zou gaan, zou ik er meer moeite mee hebben. Of stel je voor dat je een moordenaar zou redden, want ook die mensen hebben volgens de wet recht op een donor. Ook het verwijderen van organen als je hersendood bent vind ik geen prettig idee. Er zijn gevallen bekend van mensen die toch nog wakker werden.
Ik heb wel ooit geprobeerd om bloed te doneren, maar dat ging niet vanwege mijn medicatie etc.
...broodje aap verhaal! Hersendood is dood, je slaapt niet!!
Al jaren donor en ook al jaren bloeddonor. Ik vertrouw op de integriteit en professionaliteit van de artsen en dat ze er eerst alles aan doen om mij te redden mocht ik in een dergelijke situatie komen. En als dat niet lukt, dan hoop ik dat mijn organen anderen kunnen redden.
De baas van mijn dochter heeft onlangs een nier afgestaan aan zijn eigen vader. Dat vind ik dan weer wel een lastige. Tot welke leeftijd zou je zoiets moeten/willen doen? En wat nu als er iets met jou enige overgebleven niet gebeurt dan? Ik zou geen seconde twijfelen als ik mijn kinderen zou kunnen helpen, maar mijn ouders? Dat weet ik niet. Ik zou ook niet weten of zij mijn nier dan zouden accepteren.
Ik ben geen donor en wil dit ook niet. Er gebeuren teveel dingen waardoor ik ben gaan twijfelen en uiteindelijk heb besloten dit niet meer te willen.
Toevallig op BBC vandaag een interessant stukje gelezen over verschillende definities van "dood zijn" en de manieren waarop in de afgelopen 2 eeuwen werd vastgesteld of iemand overleden was.
Even een quote: Death isn’t an event, it’s a process – but after thousands of years of trying, we’re still searching for something more definitive. It doesn’t look like this is about to end any time soon.
https://www.bbc.com/future/story/20161103-the-macabre-fate-of-beating-heart-corpses
Toevallig heb ik laatst ook een blogje hierover geschreven. Ik heb zelf voor de keuze gestaan toen mijn zusje hersendood was.
Misschien kan het sommige mensen helpen een keuze te maken vandaar dat ik graag de link hier wil plaatsen.
Mocht je dat niet prettig vinden dan verwijder je hem maar gewoon hoor.
Link: https://nardablog.wordpress.com/2016/10/15/over-enge-hersendoodverhalen-orgaandonatie-en-wilsbeschikking/
Groet, Narda
In België ben je donor tenzij je op het gemeentehuis het tegendeel laat vastleggen. je kan ook expliciet aangeven donor te willen zijn en dat hebben mijn 5 kinderen en ikzelf allemaal gedaan.
Ik vind geen enkele reden om het niet te doen, een mooier gebaar dan na je dood iemand helpen is er toch niet?
En dat van moordenaars of alcoholisten vind ik echt een drogreden, dat gaat om een héél miniem percentage en dan nog ik heb er geen problemen mee dat mijn lever naar zo iemand zou gaan, (ik oordeel daar niet over, de dokter zal dat wel doen) er zullen ook wel andere organen naar andere mensen gaan, dus je redt / helpt sowieso meerdere mensen.
De rouw van de nabestaanden zal er niet meer of minder om zijn (misschien zelfs minder, want de gedachte dat er zovele mensen mee geholpen zijn geweest...) het gaat ook niet enkel om "organen" zoals nier, maar ook om "kleinere" dingen zoals huid, ooglenzen, ...
Het feit dat ik een goeie vriend heb die reeds een nier heeft gekregen, na jaren wachten en dialyse, hij had een aangeboren nierziekte, zal er ook wel mee te maken hebben.
En sowieso ben je volkomen hersendood en zullen dokters echt niemand laten sterven (verzuimen te redden) omwille van donorschap. Dokters wéten dat trouwens niet! Dat komen ze pas te weten na overlijden! En hersendood is echt wel dood, daaruit kan niemand meer ontwaken, dat is een fabeltje.
Wij geven hier overigens ook allemaal regelmatig bloed.
Ik ben boeddhist, dus dat heeft er ook wel mee te maken: onbaatzuchtigheid, naastenliefde, geen onderscheid in mensen 'die is goed en die is slecht'... Ik zou nooit willen oordelen van die krijgt van mij wel iets en die niet. Ik begrijp ook niet dat je omwille van godsdienst geen mensen zou mogen helpen na je dood, sorry. Als er daaromtrent al regels zijn dan stammen die toch uit ver vervlogen tijden.
Hersendood is dood. Als je dat niet gelooft wil je gewoon een reden hebben om geen donor te zijn in mijn ogen. Asociaal dus in mijn ogen ja.
Verder moet je je afvragen: als jouw kind op sterven ligt en een donororgaan nodig heeft, zou je het dan ook weigeren omdat je zelf ook geen donorcodicil hebt?
Dit moet iedereen doen, waar ze zich prettig bij voelen. Als je er veel bij stil staat dan is het een lastig onderwerp. Maar als je simpel denkt ik ga toch dood en dit kan de ander helpen, waarom ook weer niet.
Je weet niet of hersendood echt dood is, het is alleen maar een medische term, meer niet.
Je kunt ook zeggen die term is uitgevonden door artsen, anders zouden die moordenaars genoemd kunnen worden.
Zelf ben ik geen donor meer sinds de nieuwe wetgeving, ik vind dat de staat zich al erg veel in het prive leven van burgers mengt.
Ook heb ik een bloedhekel aan het "politiek of sociale correctheid.
Zelf heb ik achter de schermen van de gezondheids zorg kunnen kijken toen ik er werkte, vrolijk ben ik daar niet van geworden.
Annabel
Dat werd in het boek inderdaad ook gezegd Annabel: dat hersendood simpelweg een medische term is, en dat er onduidelijkheden zijn over de dood op dit gebied.
Het lijkt me niet fijn om een ontluisterend kijkje achter de schermen van de gezondheidszorg te krijgen. Je hoopt natuurlijk toch dat dit allemaal heel goed loopt...
@Annabel En wat dan nog als het niet zeker is? In het slechtste geval (voor mij!) is er iemand anders mee gered. Hoe kan dat erg zijn? En die kans is echt klein dus waarom je principieel zo druk maken? Ik neem aan dat iedereen die jou lief is ook geen donororganen hoeven te krijgen als ze op sterven liggen wat jou betreft? Kunnen die naar mijn geliefden, die wel donor zijn.
Klinkt hard, maar zo zou het dan wel moeten werken.
Natuurlijk heb ik er ook in huiselijke kring over gesproken, daar zitten ook mensen tussen die twijfelen. Er zijn er ook die een heel principieel stand punt innemen met dit lichaam ben ik geboren en als het niet goed meer werkt is het mijn tijd, daar hebben ze dan vrede mee. Zoek eens hoeveel medische fouten er gemaakt worden, en dan zie je waarschijnlijk nog maar het topje van de ijsberg. Ik veroordeel niemand die er anders over denkt, maar heb mijn eigen standpunt, mijn twijfel is alleen maar versterkt door de polieke bemoeienis.