Closure wordt soms overschat + moederlijk faalmoment
'Closure'.
Het is veel gebruikt woord in films en series.
En het houdt zoiets in als:
'Iets goed afronden, zodat je het kunt loslaten en verder kunt met je leven.'
Ik heb altijd erg geloofd in het belang van closure.
Tot ik onze vierde kat dood langs de kat van de weg vond.
Toen vond ik closure ineens behoorlijk overschat...
Wat is er gebeurd?
Toen we op een donkere woensdagavond de kat naar binnen riepen en hij niet kwam, waren we een beetje bezorgd. Maar ach, de kat was een eigenzinnig type, en bleef wel eens vaker tot 's avonds laat weg. Maar toen hij de volgende dag ook niet kwam opdagen, werden de zorgen groter.
Ook omdat er ondertussen al 3 katten bij ons thuis spoorloos waren verdwenen. Nooit meer terug gezien of gehoord. Geen closure dus.
Wat ligt daar in het struikgewas?
Toen ik op donderdagmiddag Trixie ging uitlaten dacht ik nog bij mezelf: 'Ik zal goed rondkijken, misschien vind ik de kat wel.' Maar iets denken, en het vervolgens meemaken blijken twee heel verschillende dingen.
Wat in theorie een goed idee leek, was in de praktijk hartstikke akelig. Want toen ik de hoek van het bos omsloeg zag ik daar in de berm een oranje achtige vlek liggen. Met trillende knietjes liep ik er naartoe, vervuld van bange vermoedens. En ja hoor, daar lag hij. Onze laatste kat.
Waarschijnlijk doodgereden.
Dode kat begraven
Paniekerig rende ik met Trixie aan de lijn naar huis, om de auto op te halen en zo de kat mee naar huis te nemen. Ik rende, want ik was bang dat iemand anders hem misschien zou 'opruimen'. Gewapend met de sneeuwschep, een doos en mijn middelste zoon reed ik terug naar de plek des onheils. Daar heeft mijn zoon de kat in de doos gelegd, en zo namen we hem mee naar huis.
Daar besloot ik te wachten met de begrafenis, vanwege de closure voor de andere kinderen.
Slecht nieuws bericht: houd het kort en krachtig
Mijn middelste dochter was één van de gezinsleden die erg dol was op de kat. Dus toen ze thuiskwam wist ik dat het moest gebeuren. Ik schraapte mijn keel en zei: 'Teuntje ik heb slecht nieuws. De kat is een beetje dood,' en toen schoot ik in een zenuwachtige proestlach...
Het was beslist één van mijn allerslechtste momenten als moeder!
Over closure
Omdat de andere drie katten spoorloos verdwenen waren, en we niet wisten wat er mee gebeurd was dacht ik te weten dat het fijner is als je wel wéét wat er gebeurd is. Voor de closure! Maar wat blijkt? Soms is het beter om níét te weten wat er nou eigenlijk gebeurd is. Mijn middelste dochter was tenminste liever zalig onwetend gebleven.
Hoe denk jij over 'closure'? En heb jij ook wel eens het gevoel gehad dat je jammerlijk faalde als moeder?
De scheiding van mijn zwager en zijn vriendin. Zijn vriendin verdween met haar kinderen plotsklaps naar de andere kant van het land. Sindsdien zien we onze nichtjes en neefjes niet meer. Ik mis ze en ik vind het ook verschrikkelijk voor mijn kinderen dat er geen contact meer is met hun nichtjes en neefje.
Wat naar inderdaad! Zo merk je hoe verreikend de gevolgen van een scheiding kunnen zijn voor de rest van de omgeving...
Ik vind het toch belangrijk om te weten wat er precies is gebeurd!
Dood is dood, maar als ze hebben afgezien of zo vind ik dat veel erger.
En als je het niet weet blijf je denken "Wat zou en wat als"
Ik vind die closure echt belangrijk
Dat dacht ik dus ook Ilse. Maar mijn jongste dochter zegt dat ze de onopgeloste verdwijningen van de andere 3 katten prettiger vindt. Want daarbij kan ze tenminste nog denken dat ze ergens rondlopen.
Wie zal dat ooit verwachten dat niet weten een goede optie kan zijn. Toch niet fijn dit. Toen onze zoon konijn dood ging had ik ook geen goed gevoel over, het is een deel mijn schuld, zo voelt het.
Wat sneu voor Trixie... bij ons is ook eens een kat spoorloos verdwenen nooit meer terug gekomen. En 1tje is ook aangereden. Is nog naar huis gestrompeld en heeft op mij gewacht. Hij zag er vreselijk uit ik ben naar de dierenarts gegaan en moest hem laten inslapen...
Wat lief dat zo'n kat op je wacht dan Batboy!
Wat ontzettend sneu.
Een van onze katten was een tijdje vermist en dat vond ik afschuwelijk. Me afvragen of hij misschien ingepikt was door een ander en daar in dat andere huis niet goed verzorgd zou worden. Of dwalend door de weilanden, bang voor alles om 'm heen (hij was toen vooral een binnenkat). En je zintuigen staan voortdurend op scherp.
Uiteindelijk bleek hij bang in een tuin te zitten, twee straten verderop. Pas toen ik 'm aanraakte herkende hij me en werd hij minder bang.
Ik weet het dus liever wat er is gebeurd.
En ik heb legio voorbeelden van slecht moederschap. Zoals die keer dat ik de drukknoopjes van het rompertje dichtmaakte....en haar vel er tussen zat...boehoe :-(
Oeh, dat is pijnlijk inderdaad!
Wat naar. Ik zou het echter toch wel fijn vinden als ik mijn kat dan dood zou vinden. Anders zou ik me altijd blijven afvragen of hij nog zou leven of wat er met hem zou zijn gebeurd. En hoop houden.
Een beetje dood? ;-)
Ik vind dat het slechte nieuws zo snel mogelijk gedeeld moet worden. Dan kun je weer verder.
Zoals ik al zei, het was niet mijn beste moment als moeder....
Ohh! Lijkt me echt verschrikkelijk om mee te maken. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het had willen zien/weten. Misschien liever niet, want beelden blijven bij mij heel sterk hangen.
Ik heb inderdaad een tijdje die route niet meer gelopen. En toen ik voor het eerst weer die weg nam, vond ik de herinnering akelig.
Ik zou omdat er eerder katten verdwenen zijn !
Toch laten onderzoeken op vergiftiging.
De buurman vermoedt dat de andere drie katten slachtoffer zijn geworden van een vos. Om die reden hielden we nummer 3 en 4 al veel meer binnen.
Even voorop gesteld dat ik het echt héél erg vind voor jullie en voor de kat moest ik (sorry...) op exact hetzelfde moment als jij beschrijft ook proestlachen... Sterkte met het verlies! Is gewoon NIET fijn.
Ik groeide op met rode kat Pipi, en die was ook ineens spoorloos verdwenen. Nooit meer teruggevonden. Steeds als ik een rode kat zag, dacht ik dat het die van ons was. Dat heeft echt heel lang geduurd. Ik had liever geweten dat ze dood was, dan had ik inderdaad wat 'closure' gehad.
Ik moet stiekem een beetje lachen bij je opmerking "De kat is een beetje dood".
Ik wist niet dat er diverse varianten van dood waren ;)
Dat was mijn poging om het minder erg te maken. Het sloeg inderdaad nergens op...
Falen als moeder? Ja, elke dag. Ik kan zulke stomme dingen zeggen, met de verkeerde woorden op de verkeerde momenten. Maar ook elke dag wel weer een momentje dat het wel lekker lijkt te gaan.
Arme katten... en vooral arme jullie. Blijkbaar toch een gevaarlijk stuk daar. (Volgende kat binnen houden?)
Het platteland is simpelweg wat ruiger voor katten....
Ik heb de laatste tijd veel mensen verloren. Niet aan corona, maar voor een deel wel door afwezigheid van goede gezondheidszorg door corona. De dood is altijd naar. Sommige waren ver weg. Dan hoefde ik van de nasleep niet veel te zien. Anderen waren dichtbij. Dat vond ik confronterender. Het huis van mijn overleden buurman wordt nu met zware apparatuur terug gebracht in de kale staat zoals het in 1980 was. Alle verbeteringen gaan weg. Zonde, maar ook raakt het me omdat ik weet met hoeveel zorg de woning was verbeterd. En ik hoor hoe respectloos de werklui over de overledene spreken. De herrie is niet prettig, elke dag. Thuis heb ik geen rustig moment meer. De kat is er zo bang van dat hij zich een eind verder in de bosjes verstopt. Ik vind het verschrikkelijk om er elke dag weer mee geconfronteerd te worden.
"Toch is het goed. Dan heb je closure." zegt een buurvrouw die een paar huizen verder woont. En ik denk, dat zijn clichés van TV. Zo beleef je het niet echt. Ik niet, in ieder geval.
Wat naar Vlierbloesem dat je zoveel mensen hebt verloren. En de hele dag in de herrie zitten lijkt me inderdaad ook niet makkelijk.
Ik leef met je mee!