Ben jij orgaandonor?
'Ach als ik dood ben, heb ik ze toch niet meer nodig. Dus waarom dan niet iemand anders helpen?'
Dat zeggen veel donoren. En het klinkt ook heel logisch.
Maar wist je dat je voor orgaandonatie nog niet dood bént? Dan hebben ze namelijk niets meer aan je organen. Je sterft feitelijk op de operatietafel als je organen worden verwijderd. Met wééfsel ligt dit anders. Dat kan wel pas weggehaald worden als je 'kassiewijlen' bent.
Ik las dit in het in het boek Een andere kijk op orgaandonatie. Schrijfster Ineke Koedam vindt dat de voorlichting over orgaandonatie eenzijdig gericht is op doneren. In haar boek wil ze de andere kant belichten.
Hoe denk jij over orgaan donatie?
Dit is niet waar. Mijn vader was zo'n orgaandonor, en voor het doneren van zijn lever was het inderdaad noodzakelijk dat hij hersendood (maar met kloppend hart) naar de OK ging. Zijn nieren, echter, konden ook na overlijden verwijderd worden - dan halen ze het lichaam binnen enkele minuten na overlijden op om te opereren.
Wij hebben gekozen voor volledige donatie, omdat het verschil tussen zelf overlijden (na het uitzetten van de machines) en het overlijden op de operatietafel (door het verwijderen van de lever en dan het uitzetten van de machines) nauwelijks verschil maakt. In beide gevallen kun je geen direct afscheid nemen, maar door te kiezen voor het tweede scenario heeft mijn vader wel het leven van een jonge vrouw kunnen redden - zo lazen we na een aantal weken in de brief van de donatiecoördinator.
Overigens een advies aan allen die ooit met donatie te maken krijgen: vraag bij je uitvaartverzorger naar de mogelijkheid van thanatopraxie. Dit is een balseming waardoor een lichaam zijn natuurlijke kleur terugkrijgt (na donatie is het lichaam bijna bloedeloos en dus erg wit) en niet gekoeld hoeft te worden opgebaard, waardoor de ruimte waar iemand ligt aangenaam is om te verblijven. Ook is er dan geen make-up nodig om het gezicht mooi te houden. Kleine moeite, maar ontzettend veel waard. Dit kan ook na natuurlijk overlijden, maar wordt alleen gedaan in ziekenhuizen, dus dan moet het lichaam heen-en-weer verplaatst worden.
Bedankt voor deze aanvulling Pampas! Dat is inderdaad niet wat Ineke Koedam zegt.
Fijn dat je jouw ervaring hier wilde delen!
Ah, na nog wat googlen: tegenwoordig zijn er ook specialisten die thanatopraxie thuis uitvoeren. Dit mag, en geeft dezelfde resultaten. Absolute aanrader!
Ik vind de vraag "Ben jij al donor?" (is tegenwoordig een gebruikelijke formulering) altijd nogal vreemd: Ik ben (nog) geen donor, want ik ben nog niet (hersen-)dood..... Als ik dood ben hoop ik donor te kunnen zijn: Ik heb geen nabestaanden die moeilijk kunnen doen, en ik wil graag een ander helpen als dat kan. Wel heb ik wat moeite met de grootschaligheid tegenwoordig. Ik loop al vanaf tiener met een donorcodicil op zak. Een klasgenoot die aan de dialyse was maakte ooit diepe indruk... Ik weet niet of ik zelf gebruik zou maken van de mogelijkheid tot transplantatie als dat aan de orde zou komen, maar "men" mag mijn organen en eventueel huid gebruiken als ze er iets aan hebben...
ik heb al vanaf mijn 18e een donorcodicil. waarom? is mij wel eens gevraagd. nou als mij of mijn dochter iets gaat mankeren hoop ik ook dat ik door een donor geholpen kan worden en ik vond dat als je dat zelf wilt , je ook bereid moet zijn omdat voor anderen te doen. vind het nog steeds een vreemd gegeven dat veel mensen wel geholpen willen worden als de noodzaak zich voordoet maar zelf geen donor willen zijn.
Dat vind ik altijd een goed argument Johmar. Ineke Koedam heeft geen donorcodicil, maar zou zelf ook geen orgaan willen ontvangen. En de meeste artsen die ze interviewt zouden ook geen donororgaan willen. Dus zij is wel consequent.
Waarom willen de meeste artsen ook geen donororganen?
Ik was wat snel met mijn reactie. Ik heb net op de link gedrukt en de info die daar staat houd mij ook bezig.
De artsen geven allemaal nadrukkelijk aan dat iedereen zijn of haar eigen keuze moet maken als het gaat om orgaandonatie. En dat ze niet weten wat ze hadden gedaan als ze jonger waren. Maar op het moment van het interview zijn ze afhoudend t.o.v. het accepteren van een orgaan.
Ik vind het erg lastig om hun motivatie hier even samen te vatten. En ik heb het boek inmiddels terugggebracht naar de bieb : (
Ik heb me als niet donor laten registreren. Ik heb nogal wat gezondheidsproblemen waarvan niet echt duidelijk is wat de oorzaak is en ik wil niet dat ik iemand anders ziek maak met mijn organen.
Ik wil ook geen organen krijgen van een donor omdat ik voor van alles en nog wat allergisch ben. Daarbij moet je als je een orgaan krijgt medicatie slikken om afstoting tegen te gaan. Ik reageer vaak niet of niet goed op medicatie en krijg vooral veel bijwerkingen. Dan kan een orgaan beter aan iemand anders gegeven worden waarbij de kans op een succesvolle afloop veel groter is.
Klinkt als een ontzettend goed onderbouwd boek waar geweldig goed onderzoek naar is gedaan.... Niet dus! Ik dacht dat het toch wel vrij algemeen bekend was dat ze je LICHAAM kunstmatig in leven houden, maar dat je in feite al dood bent, want zonder dat je lichaam kunstmatig beademd word zou je lichaam direct stoppen met de ademhaling en hartslag.
Vind het zó erg dat zo iemand een roeptoeter krijgt om allemaal verwarring te zaaien :( Je zal maar een orgaan nodig hebben en die niet krijgen, omdat iemand onnodig angst loopt te zaaien :(
Zoals ik het begrijp uit het boek heeft dit te maken met je wereldbeeld.Volgens het 'materialistische wereldbeeld' wordt een mens bepaald door zijn hersenfuncties. Als die uitvallen ben je dus dood.
Maar voor anderen, omdat het lichaam nog lééft, ook al is dat met machines, is zo iemand nog niet dood.
En dat is de visie van Ineke Koedam als ik het goed heb begrepen. (Had ik het boek maar niet zo snel weer naar de bieb gebracht!)
Goed dat ze dit van de andere belicht. Nee ik ben geen donor.
Het klinkt hard maar ik wil gaan zoals ik ben gekomen...Op dit moment voelt dit goed, misschien verander ik van gedachte.
Nee, ik heb geen toestemming gegeven voor eventuele orgaandonatie.
Ik denk dat er heel weinig mensen zijn die zich verdiepen in de voors en tegens van dit onderwerp. De overheid is voor orgaandonatie. Maar wat houdt donatie precies in en hoe gaat het in zijn werk? Lees voor je toestemming geeft eens de uitgave van het blad Spiegelbeeld van mei 2013. Dan kun je daarna een weloverwogen besluit nemen. Wat mij betreft is dit na vaccineren het volgende onderwerp dat eens van alle kanten belicht zou moeten worden.
Martine
Als puntje bij paaltje komt willen de meeste mensen toch gewoon blijven leven en een donor orgaan wanneer nodig. Ik ben al jaren donor. Ik zie zelf geen noodzaak om me er in te verdiepen. Een neefje van ons is jong overleden, zijn ouders vinden er veel troost in dat er diverse kinderen voort kunnen leven dankzij hem.
Nic
Wat fijn dat de ouders daar troost uit kunnen putten!
Huh, 'gaan zoals je gekomen bent' Nesrin? Dus naakt, huilend en rond de 3,5 kilo zwaar? Goh;).
Ja, ik heb toestemming gegeven voor donatie. Een mens is onnoemelijk waardevol, en als er straks dankzij mijn organen een paar mensen geholpen zijn: hoera! Maar.... het irriteert me wel dat ik zelf geen voorwaarden mag stellen. Zo heb ik helemaal geen zin om mijn geheelonthouders lever en nieren aan een alcoholist te geven. Ook vind ik het maar raar dat mensen die zèlf geen donor wensen te zijn wel organen van een ander mogen ontvangen. Geloof me, niet iedereen is daar consequent in, en dat is een naar idee.
Ik ben ook orgaandonor. Ik zal het fijn vinden als ik jong kwam te overlijden, ik andere mensen kan helpen en daardoor meer verdriet kan voorkomen.
Dat heb je mooi gezegd Els!
Nee ik ben geen donor. Eigenlijk nooit echt over nagedacht of ik dit wil of niet. In principe ben ik dan toch al dood en zou het niks uit moeten maken. Ik ga er eens over nadenken!
Ik begrijp het heel goed als mensen geen donor willen worden, maar ik snap echt niet waarom ze die keuze niet maken. Dat betekent namelijk dat het zo kan zijn dat hun naasten straks die keuze moeten gaan maken terwijl ze net een dierbare hebben verloren. En dan zeggen ze misschien nee, terwijl diegene wel donor had willen zijn als hij of zij zich daarin had verdiept. Dat vind ik echt lomp.
Ik had als kind al een donorcodicil gemaakt, omdat ik het zo belangrijk vond. Hoe het in de praktijk gaat maakt me weinig uit, dan ben ik er toch niet meer bewust bij. Maar ik denk dat mijn geliefden er veel aan hebben als ze weten dat ik mensenlevens heb gered. En de mensen die gered worden natuurlijk ook.
Oh, ik wil trouwens niet dat mijn hoornvlies wordt getransplanteerd, omdat ik daar de wereld mee heb gezien ofzo. Heb ik gewoon geen goed gevoel bij, vanaf kinds af aan al niet.
Goed punt Sofie. Het is inderdaad fijn voor je omgeving als het duidelijk is denk ik. Anders moeten zij die lastige beslissing nemen.
Wat bijzonder van dat hoornvlies! Zoals je het uitlegt kan ik het me goed voorstellen. Emoties spelen toch een belangrijke rol bij orgaantransplantatie!
Oh boy, weer zo'n geval van 'ik voel het zo, dus het is zo'. Pseudowetenschap wat mij betreft. Niet dood zijn als alle hersenfuncties opgehouden zijn maar je lichaam nog 'in werking' blijft door een machine. En dat komt dan door je wereldbeeld. Ja, zo lust ik er nog wel een paar.
Míjn wereldbeeld is er een van 'we benne op de wereld om elkaar te hellepe nietwaar'. En in dat wereldbeeld is het niet meer dan normaal dat onderdelen van mijn lichaam, waar ik zelf - zeg maar, dat 'ik' dat gegenereerd wordt door die hersenfuncties, ook weer zo'n wereldbeeldissuetje want zit je 'ik' nu in je hart/lever/nieren of in je hersenen - niks meer aan heb omdat ik er niet meer ben aan iemand gegeven mag worden die op het punt staat te stikken (taai slijm ziekte, longen), zichzelf te vergiftigen (nierziektes, leveraandoeningen), levensbedreigende brandwonden heeft opgelopen (huid), blind is of dreigt te worden (hoornvlies) of wiens motortje minder goed werkt dan het zou moeten (hart). Voor mijn nabestaanden maakt dat niks uit, de ik waar zij van hielden is reeds vertrokken. Voor deze mensen maakt het álles uit.
Mij maakt het ook niet uit wat voor leven deze mensen hebben geleid, ik ben God niet, ik oordeel niet. Iedereen verdient een tweede kans.
Codicil sinds kindertijd, maar dat snapte je al.
Jij hebt het voor jezelf goed op een rijtje Sabine! Bedankt voor je reactie.
Ik ben wel donor, een keuze die ik nog geen jaar geleden weloverwogen heb gemaakt. Het maakt mij ook niet uit naar wie mijn organen gaan, wie ben ik om te beslissen wie er verder mag leven en wie niet?
En wat betreft het 'ik wil alleen donor zijn voor iemand die zelf ook donor is', why?? Iemand kan zich zijn hele leven ingezet hebben om anderen te helpen, ben je dan een egoïst die niet deugt omdat je geen donor bent? Dat vind ik echt een belachelijke opvatting, sorry. Dat moet iedereen voor zichzelf bepalen, mijn organen mogen ook naar iemand die zelf geen donor is.