'Huh?'
Als ik vroeger mijn moeder niet goed verstond, en antwoordde met 'Huh?', zei ze steevast:
'Wat zeg je?!'
Dit heeft ze er goed ingeramd, en je zult mij dan ook nooit 'Huh?' horen zeggen als ik iemand niet goed versta. Sterker nog: ik vind het onfatsoenlijk als anderen het doen.
'Huh zeggen hoort niet'
Het is dan ook een belangrijk punt voor mij, in de opvoeding van de kinderen. Als ze 'Huh?' tegen zeggen, dan antwoord ik: 'Wat zeg je?!' Ik kan alleen maar hopen, dat deze opvoedingsmethode bij mij net zoveel vruchten afwerpt als bij mijn moeder.
Het kan ook verbazing betekenen
Overigens kan Huh ook een uitroep van verbazing zijn. 'Huh? Echt waar?!' Maar dat hoor je volgens mij toch minder vaak. Daarnaast kan het ook verwarring uitdrukken. Zo van:
'Ik snap er niks van.'
Boek 'Huh'
Er is ook een heus boek met de titel Huh. Dat is van Berthold Gunster, de auteur van het boek Omdenken:
Mijn man en 'Huh'
Overigens heeft ook mijn man nog weleens de neiging met 'Huh?' te antwoorden. Dan roep ik uiteraard: 'Wat zeg je?' En weet je wat jij hij dan zegt?!
'Ik zeg huh!'
AAAAARGH.
Leestips
Is 'Huh?' een aandachtspunt voor jou? Zeg je zelf 'Huh?' als je iemand niet goed verstaat?
Wat is voor jou een aandachtspunt bij de opvoeding?
Ik roep ook altijd wat zegt u!! Ik vind huh zo raar klinken. En uiteindelijk zal het wel lukken toch?? ;-)
soms heb ik het niet in de gaten en dan zeggen ze het een paar keer, maar meestal antwoord ik hetzelfde als jij. Alleen zeggen mijn kinderen nog 'u' tegen ons..
(is ook iets wat er ingeprent is vroeger)
Onze kinderen hebben de neiging om "wah?" (plat brabants voor wat?)te zeggen. En ik zeg dan ook "wat zeg je?" U hoeven ze van me niet te zeggen.
jacqueline
Ik zeg vaak 'hmm?' omdat ik dan bezig ben of in gedachten. Anders zeg ik over het algemeen 'sorry?' of 'pardon?'. 'Wat zeg je' zeg ik alleen in combinatie met sorry of pardon.
Ik vrees dat ik zelf (soms) het slechte voorbeeld geef. En ik hoor ook nog slecht.
Ai!
Sorrie!
Hier is Huh? ook verboden en wordt steevast gecorrigeerd. Verder mocht ik vroeger nooit zeggen dat ik iets moest, mijn moeder zei dan steevast: ik zou graag willen!
Dat zit bij mij zo diep dat ik soms ook anderen dan mijn kinderen erop wijs:-)
"Dat is vies!" is ten strenggggste verboden :) Ook "dat lust ik niet!" wil ik eigenlijk niet horen....
De kinderen mogen hooguit zeggen: "dat is mijn smaak niet"
En dan vooral als we bij iemand anders eten. Ik bedoel.. mensen hebben hun best gedaan op het eten en dan 'dat lust ik niet'.... dat kan niet hoor ;)
Dat is een hele goede opvoeding. Zelf deed ik dat ook en ik vind als je tegen elkaar praat dat je elkaar dan ook aankijkt. Aandacht voor elkaar.
Onze kinderen riepen altijd: "Hèh,"
Het standaard antwoord ten Knieperhuize was en is nog altijd: "Hèh, is de afkorting van hengst".
Hoe herkenbaar :-D Hier is het antwoord op "Huh" ook steevast "Wat zeg je?" Net als mijn moeder vroeger deed. En "jij moet" en "ik wil" zijn ook geen uitspraken waarop enige actie van mij volgt behalve zinsnedes als "ik moet niks" en "mag ik...?"
Precies hetzelfde als jij en je moeder!
als je het vroeg aanpakt,is het zo over, dat ge-huh of ge-heh.Mijn buurvrouw,-50-plus -amtwoordt stelselmatig op elke vraag die je haar stelt:hè?? Ik word er gek van!Het komt zo hard en overzorgd over!En dat had niet gehoeven als ze er vroeger in haar jeugd op hadden gehamerd,nu krijg je dat er niet meer uit...:-(
Als slechthorende zeg ik altijd sorry, ik versta je niet.
Dat is ook keurig Sjoerd.
Je man heeft humor :)
En is duidelijk ;)
je man weet wel beter Nicole
prettige dag
Ik zou net zo flauw als je man zijn, maar mijn kinderen zeggen het gelukkig ook niet.
Love As Always
Dimario
Het huh zeggen is mij als kind afgeleerd. Mijn man zegt het, sinds zijn gehoor flink achteruit is gegaan, steeds vaker. En hard ook nog. Ik kan het hem niet afleren er erger nog ik zeg het zelf soms ook.🙄
Als je het maar vaak genoeg hoort wordt het misschien gewoon ; )
Huh zeggen, hoefde ik als kind niet te probeerde. Ik ken iemand die regelmatig 'Hè?' zegt en dan heb ik de neiging dat te corrigeren. Hij is vijftien jaar ouder dan ik, dus dat laat ik maar achterwege.
De reactie van je man vind ik een leuke!
Nu ben ik wel nieuwsgierig naar het boek :-)
Paron, vind ik ook wel netjes. Hans
Hier ging het vroeger precies hetzelfde. En ik weet nog dat ik dat toen stom vond, als mijn ouders dat zeiden. Maar wat denk je? Als mijn leerlingen het tegen me zeiden, antwoordde ik ook met 'wat zegt u?' Dus ja, blijkbaar zit dat er dan toch in.
LOL.